Psalmów 102
1 Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję. Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.
Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. Domine, exaudi orationem meam, et clamor meus ad te veniat.
2 Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.
Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam; in quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
3 Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.
Quia defecerunt sicut fumus dies mei, et ossa mea sicut cremium aruerunt.
4 Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.
Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum, quia oblitus sum comedere panem meum.
5 Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.
A voce gemitus mei adhæsit os meum carni meæ.
6 Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.
Similis factus sum pellicano solitudinis; factus sum sicut nycticorax in domicilio.
7 Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.
Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
8 Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.
Tota die exprobrabant mihi inimici mei, et qui laudabant me adversum me jurabant:
9 Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,
quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam,
10 Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.
a facie iræ et indignationis tuæ: quia elevans allisisti me.
11 Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł;
Dies mei sicut umbra declinaverunt, et ego sicut fœnum arui.
12 Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.
Tu autem, Domine, in æternum permanes, et memoriale tuum in generationem et generationem.
13 Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.
Tu exsurgens misereberis Sion, quia tempus miserendi ejus, quia venit tempus:
14 Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;
quoniam placuerunt servis tuis lapides ejus, et terræ ejus miserebuntur.
15 Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;
Et timebunt gentes nomen tuum, Domine, et omnes reges terræ gloriam tuam:
16 Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;
quia ædificavit Dominus Sion, et videbitur in gloria sua.
17 Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.
Respexit in orationem humilium et non sprevit precem eorum.
18 To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,
Scribantur hæc in generatione altera, et populus qui creabitur laudabit Dominum.
19 Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;
Quia prospexit de excelso sancto suo; Dominus de cælo in terram aspexit:
20 Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;
ut audiret gemitus compeditorum; ut solveret filios interemptorum:
21 Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,
ut annuntient in Sion nomen Domini, et laudem ejus in Jerusalem:
22 Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.
in conveniendo populos in unum, et reges, ut serviant Domino.
23 Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;
Respondit ei in via virtutis suæ: Paucitatem dierum meorum nuntia mihi:
24 Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.
ne revoces me in dimidio dierum meorum, in generationem et generationem anni tui.
25 I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.
Initio tu, Domine, terram fundasti, et opera manuum tuarum sunt cæli.
26 One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.
Ipsi peribunt, tu autem permanes; et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur;
27 Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną.
tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
28 Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.
Filii servorum tuorum habitabunt, et semen eorum in sæculum dirigetur.
