Przysłów 26
1 Jako śnieg w lecie, i jako deszcz we żniwa; tak głupiemu nie przystoi chwała.
Kā sniegs vasarai un lietus pļaujamam laikam, tā ģeķim nepieder gods.
2 Jako się ptak tam i sam tuła, i jako jaskółka lata: tak przeklęstwo niezasłużone nie przyjdzie.
Kā putns nolidinājās, kā bezdelīga aizskrien, tā nenopelnīti lāsti neaizņem.
3 Bicz na konia, ogłów na osła, a kij potrzebny jest na grzbiet głupiego.
Zirgam pātaga, ēzelim iemaukti un ģeķa mugurai rīkste.
4 Nie odpowiadaj głupiemu według głupstwa jego, abyś mu i ty nie był podobny.
Neatbildi ģeķim pēc viņa ģeķības, ka tu viņam līdzi netopi.
5 Odpowiedz głupiemu według głupstwa jego, aby się sobie nie zdał być mądrym.
Atbildi ģeķim pēc viņa ģeķības, ka viņš pats neturās par gudru.
6 Jakoby nogi obciął, tak się bezprawia dopuszcza, kto się głupiemu poselstwa powierza.
Darbu uzticēt nelgam rokā, ir nocirst kājas un izbaudīt briesmas.
7 Jako nierówne są golenie u chromego: tak jest powieść w ustach głupich.
Kā klibam karājās kājas, tā ģeķa mutē gudrības vārdi.
8 Jako kiedy kto przywiązuje kamień drogi do procy: tak czyni ten, który uczciwość głupiemu wyrządza.
Kas ģeķim dod godu, ir kā kas akmeni piesien pie lingas.
9 Jako ciernie, gdy się dostaną w rękę pijanego: tak przypowieść jest w ustach głupich.
Kā ērkšķi, kas tikuši piedzēruša rokā, tāds ir sakāms vārds ģeķu mutē.
10 Wielki Pan stworzył wszystko, a daje zapłatę głupiemu, daje także zapłatę przestępcom.
Manīgs visu izdara; bet kas nelgu der, sader tekuli.
11 Jako pies wraca się do zwrócenia swego: tak głupi powtarza głupstwo swoje.
Kā suns atiet pie saviem vēmekļiem, tā pat ģeķis atgriežas atpakaļ pie savas ģeķības.
12 Ujrzyszli człowieka, co się sobie zda być mądrym, nadzieja o głupim lepsza jest, niżeli o nim.
Kad tu redzi vīru, kas savās acīs gudrs, tad no muļķa vairāk cerības, nekā no tāda.
13 Leniwy mówi: lew na drodze, lew na ulicach.
Sliņķis saka: „Jauns lauva uz ceļa, lauva uz ielām!“
14 Jako się drzwi obracają na zawiasach swoich: tak leniwiec na łóżku swojem.
Durvis grozās eņģēs, un sliņķis savā gultā.
15 Leniwiec rękę kryje do zanadrzy swych, a ciężko mu jej podnosić do ust swoich.
Sliņķis slēpj savu roku azotē, un tam grūti to atkal pie mutes likt.
16 Leniwiec zda się sobie być mędrszym, niżeli siedm odpowiadających z rozsądkiem.
Sliņķis savā prātā gudrāks nekā septiņi, kas runā prātīgi.
17 Jakoby też psa za uszy łapał, kto się mimo idąc w cudzą zwadę wdaje.
Kas garām ejot iejaucās citu ķildā, ir kā kas suni ņem aiz ausīm.
18 Jako szalony wypuszcza iskry i strzały śmiertelne:
Tā kā, kad (ārprātīgs) par smieklu šautu ar šķēpiem un nāvīgām bultām,
19 Tak jest każdy, który podchodzi przyjaciela swego, a mówi: Azam ja nie żartował?
Tā pat ir, kas savu tuvāko pievīlis saka: Vai to par smieklu vien nedarīju?
20 Gdy niestaje drew, gaśnie ogień; tak gdy nie będzie klatecznika, ucichnie zwada.
Kad malkas nav, tad uguns izdziest, un kad lišķa nav, tad ķilda rimst.
21 Jako węgiel martwy służy do rozniecenia, i drwa do ognia; tak człowiek swarliwy do rozniecenia zwady.
Kā ogles liesmu un malka uguni, tā rējējs cilvēks saceļ ķildu.
22 Słowa obmówcy są jako słowa zranionych; a wszakże przenikają do wnętrzności żywota.
Lišķa vārdi ir kā saldi kumosi un iet visai pie sirds.
23 Wargi nieprzyjacielskie i serce złe są jako srebrna piana, którą polewają naczynie gliniane.
Dedzīgi vārdi, bet neganta sirds ir poda gabals pārvilkts ar netīru sudrabu.
24 Ten, co kogo nienawidzi, za inszego się udaje wargami swemi; ale w sercu swojem myśli o zdradzie.
Kas tevi ienīst, ir ar muti draugs, bet savā sirdī viņš domā uz viltu.
25 Gdyć się ochotnym mową swą ukazuje, nie wierz mu: bo siedmioraka obrzydliwość jest w sercu jego.
Kad tas mīlīgi runā, tad netici viņam, jo septiņas negantības viņa sirdī.
26 Nienawiść zdradliwie bywa pokryta; ale odkryta bywa złość jej w zgromadzeniu.
Lai gan ienaidu aizsedz ar viltu, tomēr viņa niknums ļaužu priekšā nāks gaismā.
27 Kto drugiemu dół kopie, wpada weń; a kto kamień toczy, na niego się obraca.
Kas bedri rok, tas tanī iekritīs, un kas akmeni veļ uz to tas atvelsies.
28 Człowiek języka kłamliwego ma utrapienie w nienawiści, a usta łagodne przywodzą do upadku.
Viltus mēle ienīst to, kam pati dzēlusi, un mīksta mute padara nelaimi.
