Lamentacje 5
1 Wspomnij, Panie! na to, co się nam przydało; wejrzyj a obacz pohańbienie nasze.
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Dziedzictwo nasze obrócone jest do obcych, a domy nasze do cudzoziemców.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Sierotamiśmy a bez ojca; matki nasze są jako wdowy.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Wody nasze za pieniądze pijemy, drwa nasze za pieniądze kupujemy.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Na szyi swej prześladowanie cierpiemy, pracujemy, a nie dadzą nam odpocząć.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Egipczykom podajemy rękę i Assyryjczykom, żebyśmy się nasycili chleba.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Ojcowie nasi zgrzeszyli, niemasz ich, a my nieprawość ich ponosimy.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Niewolnicy panują nad nami, niemasz, ktoby nas wybawił z ręki ich.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Z odwagą duszy naszej szukamy chleba swego dla strachu miecza i na puszczy.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 Niewiasty w Syonie pogwałcono; i panny w miastach Judzkich.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 Książęta ręką ich powieszeni są, a osoby starszych nie mają w uczciwości.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Młodzięców do żarn biorą, a młodzieniaszkowie po drwami padają.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 Starcy w bramach więcej nie siadają, a młodzieńcy przestali pieśni swoje.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 Dla góry Syońskiej, że jest spustoszona, liszki chodzą po niej.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Ty, Panie! trwasz na wieki, a stolica twoja od narodu do narodu.
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Przeczże nas na wieki zapominasz, a opuszczasz nas przez tak długi czas?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Nawróć nas do siebie, o Panie! a nawróceni będziemy; odnów dni nasze, jako z dawna były.
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Bo izali nas cale odrzucisz, a gniewać się będziesz na nas tak bardzo?
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
