Lamentacje 5
1 Wspomnij, Panie! na to, co się nam przydało; wejrzyj a obacz pohańbienie nasze.
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Dziedzictwo nasze obrócone jest do obcych, a domy nasze do cudzoziemców.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Sierotamiśmy a bez ojca; matki nasze są jako wdowy.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Wody nasze za pieniądze pijemy, drwa nasze za pieniądze kupujemy.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Na szyi swej prześladowanie cierpiemy, pracujemy, a nie dadzą nam odpocząć.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Egipczykom podajemy rękę i Assyryjczykom, żebyśmy się nasycili chleba.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Ojcowie nasi zgrzeszyli, niemasz ich, a my nieprawość ich ponosimy.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Niewolnicy panują nad nami, niemasz, ktoby nas wybawił z ręki ich.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Z odwagą duszy naszej szukamy chleba swego dla strachu miecza i na puszczy.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Niewiasty w Syonie pogwałcono; i panny w miastach Judzkich.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Książęta ręką ich powieszeni są, a osoby starszych nie mają w uczciwości.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Młodzięców do żarn biorą, a młodzieniaszkowie po drwami padają.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Starcy w bramach więcej nie siadają, a młodzieńcy przestali pieśni swoje.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 Dla góry Syońskiej, że jest spustoszona, liszki chodzą po niej.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Ty, Panie! trwasz na wieki, a stolica twoja od narodu do narodu.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Przeczże nas na wieki zapominasz, a opuszczasz nas przez tak długi czas?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Nawróć nas do siebie, o Panie! a nawróceni będziemy; odnów dni nasze, jako z dawna były.
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 Bo izali nas cale odrzucisz, a gniewać się będziesz na nas tak bardzo?
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
