Lamentacje 5

1 Wspomnij, Panie! na to, co się nam przydało; wejrzyj a obacz pohańbienie nasze.

١ اذْكُرْ يَا رَبُّ مَا أَصَابَنَا. انْظُرْ وَعَايِنْ عَارَنَا.

2 Dziedzictwo nasze obrócone jest do obcych, a domy nasze do cudzoziemców.

٢ قَدْ تَحَوَّلَ مِيرَاثُنَا إِلَى الْغُرَبَاءِ وَبُيُوتُنَا إِلَى الأَجَانِبِ.

3 Sierotamiśmy a bez ojca; matki nasze są jako wdowy.

٣ أَصْبَحْنَا أَيْتَاماً لَا أَبَ لَنَا، وَأُمَّهَاتُنَا كَالأَرَامِلِ.

4 Wody nasze za pieniądze pijemy, drwa nasze za pieniądze kupujemy.

٤ بِالْفِضَّةِ شَرِبْنَا مَاءَنَا. وَبِثَمَنٍ ابْتَعْنَا حَطَبَنَا.

5 Na szyi swej prześladowanie cierpiemy, pracujemy, a nie dadzą nam odpocząć.

٥ دَاسَ مُضْطَهِدُونَا أَعْنَاقَنَا، أَعْيَيْنَا وَلَمْ نَجِدْ رَاحَةً.

6 Egipczykom podajemy rękę i Assyryjczykom, żebyśmy się nasycili chleba.

٦ خَضَعْنَا بَاسِطِينَ أَيْدِينَا إِلَى أَشُّورَ وَمِصْرَ لِنَشْبَعَ خُبْزاً.

7 Ojcowie nasi zgrzeszyli, niemasz ich, a my nieprawość ich ponosimy.

٧ قَدْ أَخْطَأَ آبَاؤُنَا، وَتَوَارَوْا عَنِ الْوُجُودِ، وَنَحْنُ نَتَحَمَّلُ عِقَابَ آثَامِهِمْ.

8 Niewolnicy panują nad nami, niemasz, ktoby nas wybawił z ręki ich.

٨ تَسَلَّطَ عَلَيْنَا عَبِيدٌ، وَلَيْسَ مَنْ يُنْقِذُنَا مِنْ أَيْدِيهِمْ.

9 Z odwagą duszy naszej szukamy chleba swego dla strachu miecza i na puszczy.

٩ بِأَنْفُسِنَا نَأْتِي بِخُبْزِنَا مُجَازِفِينَ بِحَيَاتِنَا مِنْ جَرَّاءِ السَّيْفِ الْكَامِنِ لَنَا فِي الصَّحْرَاءِ.

10 Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.

١٠ جِلْدُنَا مُلْتَهِبٌ كَتَنُّورٍ مِنْ نِيرَانِ الْجُوعِ الْمُحْرِقَةِ.

11 Niewiasty w Syonie pogwałcono; i panny w miastach Judzkich.

١١ اغْتَصَبُوا النِّسَاءَ فِي صِهْيَوْنَ وَالْعَذَارَى فِي مُدُنِ يَهُوذَا.

12 Książęta ręką ich powieszeni są, a osoby starszych nie mają w uczciwości.

١٢ عُلِّقَ النُّبَلاءُ بِأَيْدِيهِمْ وَلَمْ يُوَقِّرُوا الشُّيُوخَ.

13 Młodzięców do żarn biorą, a młodzieniaszkowie po drwami padają.

١٣ سَخَّرُوا الشُّبَّانَ لِلطَّحْنِ، وَهَوَى الصِّبْيَانُ تَحْتَ الْحَطَبِ.

14 Starcy w bramach więcej nie siadają, a młodzieńcy przestali pieśni swoje.

١٤ هَجَرَ الشُّيُوخُ بَوَّابَةَ الْمَدِينَةِ، وَكَفَّ الشُّبَّانُ عَنْ غِنَائِهِمْ.

15 Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.

١٥ انْقَطَعَ فَرَحُ قَلْبِنَا وَتَحَوَّلَ رَقْصُنَا إِلَى نَوْحٍ.

16 Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!

١٦ تَهَاوَى إِكْلِيلُ رَأْسِنَا، فَوَيْلٌ لَنَا لأَنَّنَا قَدْ أَخْطَأْنَا.

17 Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;

١٧ لِهَذَا غُشِيَ عَلَى قُلُوبِنَا، وَأَظْلَمَتْ عُيُونُنَا.

18 Dla góry Syońskiej, że jest spustoszona, liszki chodzą po niej.

١٨ لأَنَّ جَبَلَ صِهْيَوْنَ أَضْحَى أَطْلالاً تَرْتَعُ فِيهِ الثَّعَالِبُ.

19 Ty, Panie! trwasz na wieki, a stolica twoja od narodu do narodu.

١٩ أَمَّا أَنْتَ يَا رَبُّ، فَتَمْلِكُ إِلَى الأَبَدِ، وَعَرْشُكَ ثَابِتٌ مِنْ جِيلٍ إِلَى جِيلٍ.

20 Przeczże nas na wieki zapominasz, a opuszczasz nas przez tak długi czas?

٢٠ لِمَاذَا تَنْسَانَا إِلَى الأَبَدِ وَتَتْرُكُنَا طُولَ الأَيَّامِ؟

21 Nawróć nas do siebie, o Panie! a nawróceni będziemy; odnów dni nasze, jako z dawna były.

٢١ رُدَّنَا يَا رَبُّ إِلَيْكَ فَنَرْجِعَ. جِدِّدْ أَيَّامَنَا كَمَا فِي الْعُهُودِ السَّالِفَةِ.

22 Bo izali nas cale odrzucisz, a gniewać się będziesz na nas tak bardzo?

٢٢ إِلا إِنْ كُنْتَ قَدْ رَفَضْتَنَا كُلَّ الرَّفْضِ وَغَضِبْتَ عَلَيْنَا أَشَدَّ الْغَضَبِ.