Lamentacje 3
1 Jam jest ten mąż, którym widział utrapienie od rózgi rozgniewania Bożego.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Zaprowadził mię, i zawiódł do ciemności, a nie do światłości;
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Tylko się na mię obórzył, a obrócił rękę swoję przez cały dzień.
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 Do starości przywiódł ciało moje i skórę moję, a połamał kości moje.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 Obudował mię a ogarnął żółcią i pracą;
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 W ciemnych miejscach posadził mię, jako tych, którzy dawno pomarli.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 Ogrodził mię, abym nie wyszedł, obciążył okowy moje;
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moję.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 Ogrodził drogę moję ciosanym kamieniem, ścieszki moje wywrócił.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 Jest jako niedźwiedziem czyhającym na mię, jako lwem w skrytościach.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Drogi moje odwrócił, owszem, rozszarpał mię, i uczynił mię spustoszoną.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 Naciągnął łuk swój, a postawił mię jako cel strzałom swym.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 Przestrzelił nerki moje strzałami z sajdaka swego.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 Jestem pośmiewiskiem ze wszystkim ludem moim, pieśnią ich przez cały dzień.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 Nasyca mię gorzkościami; upija mię piołunem.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 Nadto pokruszył o kamyczki zęby moje, i pogrążył mię w popiele.
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Takeś oddalił, o Boże! od pokoju duszę moję, aż na wczasy zapominam.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 I mówię: Zginęła siła moja, i nadzieja moja, którąm miał w Panu.
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 Wszakże wspominając na utrapienie moje, i na płacz mój, na piołun, i na żółć.
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 Wspominając ustawicznie, uniża się we mnie dusza moja.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Przywodząc to sobie do serca swego, mam nadzieję.
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 Wielkie jest miłosierdzie Pańskie, żeśmy do szczętu nie zginęli; nie ustawają zaiste litości jego.
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Ale się na każdy poranek odnawiają; wielka jest prawda twoja.
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Pan jest działem moim, mówi dusza moja, dlatego mam w nim nadzieję.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 Dobry jest Pan tym, którzy nań oczekują, duszy takowej, która go szuka.
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Dobrze jest, cierpliwie oczekiwać na zbawienie Pańskie.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Dobrze jest mężowi nosić jarzmo od dzieciństwa swego;
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 Który będąc opuszczony, cierpliwym jest w tem, co nań włożono;
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Kładzie w prochu usta swe, ażby się okazała nadzieja;
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Nadstawia bijącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 Bo Pan na wieki nie odrzuca;
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 Owszem, jeźli zasmuca, zasię się zmiłuje według mnóstwa miłosierdzia swego.
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Zaiste nie z serca trapi i zasmuca synów ludzkich.
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 Aby kto starł nogami swemi wszystkich więźniów w ziemi;
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 Aby kto niesprawiedliwie sądził męża przed obliczem Najwyższego;
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 Aby kto wywrócił człowieka w sprawie jego, Pan się w tem nie kocha.
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 Któż jest, coby rzekł: Stało się, a Pan nie przykazał?
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Izali z ust Najwyższego nie pochodzi złe i dobre?
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Przeczżeby tedy sobie utyskiwać miał człowiek żyjący, a mąż nad kaźnią za grzechy swoje.
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 Dowiadujmy się raczej, a badajmy się dróg naszych, nawróćmy się do Pana;
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Podnieśmy serca i ręce nasze w niebo do Boga.
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 Myśmy wstąpili i staliśmy się odpornymi; przetoż ty nie odpuszczasz.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 Okryłeś się zapalczywością, i gonisz nas, mordujesz, a nie szanujesz.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Okryłeś się obłokiem, aby cię nie dochodziła modlitwa.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Za śmieci i za pomiotło położyłeś nas w pośrodku tych narodów.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 Otworzyli na nas usta swoje wszyscy nieprzyjaciele nasi.
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Strach i dół przyszedł na nas, spustoszenie i skruszenie.
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Strumienie wód płyną z oczów moich, dla skruszenia córki ludu mojego.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 Oczy moje płyną bez przestanku, przeto, że niemasz żadnej ulgi,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 Ażby wejrzał i obaczył Pan z nieba.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Oczy moje trapią duszę moję dla wszystkich córek miasta mojego.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 Łowili mię ustawicznie jako ptaka nieprzyjaciele moi bez przyczyny.
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Wrzucili do dołu żywot mój, a przywalili mię kamieniem.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Wezbrały wody nad głową moją, i rzekłem: Jużci po mnie!
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 Wzywam imienia twego, o Panie! z dołu bardzo głębokiego.
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Głos mój wysłuchiwałeś; nie zatulajże ucha twego przed wzdychaniem mojem, i przed wołaniem mojem.
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 Przybliżając się do mnie w dzień, któregom cię wzywał, mawiałeś: Nie bój się.
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 Zastawiałeś się, Panie! o sprawę duszy mojej, a wybawiałeś żywot mój.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 Widzisz, o Panie! bezprawie, które mi się dzieje, osądźże sprawę moję.
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Widzisz wszystkę pomstę ich, i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 Słyszysz urąganie ich, o Panie! i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 Słyszysz wargi powstawających przeciwko mnie, i przemyśliwanie ich przeciwko mnie przez cały dzień.
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Obacz siadanie ich, i wstawanie ich; jam zawżdy jest pieśnią ich.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 Oddajże im nagrodę, Panie! według sprawy rąk ich;
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Dajże im zatwardziałe serce, i przeklęstwo swe na nich;
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Goń ich w zapalczywości, a zgładź ich, aby nie byli pod niebem twojem, o Panie!
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
