Jonasza 1
1 I stało się słowo Pańskie do Jonasza, syna Amaty, mówiąc:
Ko eni, naʻe hoko mai ʻae folofola ʻa Sihova kia Siona, ko e foha ʻo ʻAmitai, ʻo pehē,
2 Wstań, idź do Niniwy miasta tego wielkiego, a wołaj przeciwko niemu; bo wstąpiła złość ich przed oblicze moje.
“Tuʻu hake ʻo ʻalu ki Ninive, ʻae kolo lahi ko ia, pea ke kalanga ki ai; he kuo aʻu hake ki hoku ʻao ʻa ʻenau angahala.”
3 Ale Jonasz wstał, aby uciekł do Tarsu od oblicza Pańskiego; a przyszedłszy do Joppen, znalazł okręt, który miał iść do Tarsu, a zapłaciwszy od niego wstąpił nań, aby płynął z nimi do Tarsu od oblicza Pańskiego.
Ka naʻe tuʻu hake ʻa Siona ke hola ki Tasisi mei he ʻao ʻo Sihova, pea ne ʻalu hifo ai ki Sopa; pea naʻa ne ʻilo ai ʻae vaka, naʻe te u folau ki Tasisi; ko ia naʻa ne ʻatu ki ai ʻae totongi, ʻo ne ʻalu ai, ko ʻene ʻalu mo kinautolu ki Tasisi, mei he ʻao ʻo Sihova.
4 Ale Pan wzruszył wiatr wielki na morzu, i powstał wicher wielki na morzu; i zdało się, jakoby się okręt rozbić miał.
Ka naʻe tuku atu ʻe Sihova ʻae fuʻu matangi ki he tahi, pea naʻe havili ʻaupito ʻi he vaha, pea ko ia naʻe hangē ka maumau ʻae vaka.
5 A żeglarze ulękłszy się wołali każdy do boga swego, a wyrzucali do morza to, co mieli na okręcie, aby tem lżejszy był; ale Jonasz zszedł był na stronę okrętu, a położywszy się spał twardo.
Pea naʻe toki manavahē ʻae kau vaka, pea naʻe taki taha tangi ki hono ʻotua, pea naʻe tolo kotoa pē ʻae meʻa ʻi he vaka, koeʻuhi ke maʻamaʻa. Ka kuo ʻalu hifo ʻa Siona ki he kaokao ʻoe vaka; pea naʻa ne tokoto, ʻo mohe maʻu.
6 Tedy przystąpił do niego sternik, i rzekł mu: Cóż czynisz ty, ospalcze? wstań, wołaj do Boga swego, owa snać wspomni Bóg na nas, abyśmy nie zginęli.
Ko ia ne haʻu ai kiate ia ʻae ʻeiki vaka ʻo ne pehēange kiate ia, “Ko e hā hono ʻuhinga ʻo hoʻo pehē, ʻa koe ʻoku mohe? Tuʻu hake, ui ki ho ʻOtua ʻoʻou, heiʻilo ʻe manatuʻi ʻakitautolu ʻe he ʻOtua, koeʻuhi ke ʻoua naʻa tau mate.”
7 Tedy rzekł jeden do drugiego: Chodźcie, rzućmy losy, abyśmy się dowiedzieli, dla kogo to złe na nas przyszło; rzucili tedy losy, i padł los na Jonasza.
Pea naʻa nau fepehēʻaki ʻiate kinautolu, “Ko eni ke tau fai ha talotalo, koeʻuhi ke tau ʻilo pe ko hai ia kuo hoko ai ʻae kovi ni kiate kitautolu.” Pea naʻa nau talotalo, pea totonu ʻae talotalo kia Siona.
8 I rzekli do niego: Powiedz nam proszę, dla kogo to złe przyszło na nas? coś za rzemiosła? skąd idziesz? z którejś ziemi i z któregoś narodu?
Pea naʻa nau pehē ai kiate ia, “ʻOku mau kole kiate koe, fakahā mai pe ko e hā ʻae meʻa kuo hoko ai ʻae kovi ni kiate kitautolu; Ko e hā hoʻo ngāue ʻaʻau? Pea kuo ke haʻu koe mei fē? Ko fē ʻia ho fonua? Pea ʻoku ke ʻoe kakai fē?”
9 I rzekł do nich: Jestem Hebrejczyk, a boję się Pana, Boga niebieskiego, który stworzył morze i ziemię.
Pea naʻa ne pehēange kiate kinautolu, “Ko e tangata Hepelū au; pea ʻoku ou manavahē kia Sihova ko e ʻOtua ʻoe langi, ʻaia kuo ne ngaohi ʻae tahi, pea mo e fonua mōmoa.”
10 Tedy się zlękli mężowie strachem wielkim; a dowiedziawszy się mężowie oni, że od oblicza Pańskiego ucieka, (bo im był oznajmił) rzekli do niego: Cóżeś to uczynił?
Pea naʻe toki tō ai ʻae manavahē lahi ki he kau tangata, mo nau pehē kiate ia. “Ko e hā kuo ke fai ai ʻae meʻa ni?” He naʻe ʻilo ʻe he kau tangata ʻa ʻene hola mei he ʻao ʻo Sihova, he naʻa ne fakahā ia kiate kinautolu.
11 Nadto rzekli do niego: Cóż z tobą uczynimy, aby się morze uspokoiło? Bo się morze im dalej tem bardziej burzyło.
Ko ia naʻa nau pehē ai kiate ia, “Ko e hā te mau fai kiate koe, koeʻuhi kae laolao ʻae tahi kiate kitautolu?” He naʻe hou ʻae tahi, pea havili lahi.
12 Tedy rzekł do nich: Weźmijcie mię, a wrzućcie mię w morze, a uspokoi się morze przed wami, gdyż ja wiem, iż dla mnie to wzruszenie wielkie na was przyszło.
Pea ne pehē ʻe ia kiate kinautolu, “Mou hiki hake au, pea lī au ki tahi; ko ia ia ʻe laolao ai ʻae tahi kiate kimoutolu: he ʻoku ou ʻilo ko au pe ia kuo hoko ai ʻae fuʻu havili ni kiate kimoutolu.”
13 Ale oni mężowie robili wiosłami, chcąc się do brzegu dostać, wszakże nie mogli; bo się morze im dalej tem więcej burzyło przeciwko nim.
Ka naʻe fekeli mālohi ʻae kau tangata koeʻuhi ke nau lava ki ʻuta: ka naʻe ʻikai te nau faʻa fai: he naʻe hou ʻae tahi, pea havili, pea tokai kiate kinautolu.
14 Wołali tedy do Pana, mówiąc: O Panie! prosimy, abyśmy nie zginęli dla śmierci męża tego, ani wkładaj na nas krwi niewinnej; bo ty, o Panie! jako chcesz, tak czynisz.
Ko ia naʻa nau tangi ai kia Sihova, ʻo pehē, “ʻOku mau kole kiate koe, ʻE Sihova, ʻoku mau kole kiate koe, ke ʻoua naʻa mau mate, koeʻuhi ko e moʻui ʻae tangata ni; pea ʻoua naʻa tuku kiate kimautolu ʻae toto ʻoe taʻehalaia: he ko koe, ʻE Sihova, kuo ke fai ʻe koe ʻa hoʻo faʻiteliha.”
15 Zatem wzięli Jonasza i wrzucili go w morze; i uspokoiło się morze od wzburzenia swego.
Ko ia ne nau toʻo hake ʻa Siona, pea lī atu ia ki tahi: pea naʻe ngata ai leva ʻae hou ʻae tahi.
16 Bali się tedy mężowie strachem wielkim Pana, i ofiarowali ofiarę Panu, i śluby czynili.
Pea ne toki manavahē lahi ʻaupito ʻae kau tangata kia Sihova, pea naʻa nau fai ʻae feilaulau kia Sihova, mo nau fai ʻae ngaahi fuakava.
17 Lecz Pan był nagotował rybę wielką, żeby pożarła Jonasza; i był Jonasz we wnętrznościach onej ryby trzy dni i trzy nocy.
Ka ko eni, naʻe teuteu ʻe Sihova ʻae fuʻu ika ke ne folo hifo ʻa Siona. Pea naʻe ʻaho tolu mo pō tolu ʻa Siona ʻi he kete ʻoe ika.
