Hioba 9
1 I odpowiedział Ijob, a rzekł:
Et respondens Iob, ait:
2 Prawdziwieć wiem, że tak jest; bo jakożby miał być usprawiedliwiony człowiek przed Bogiem?
Vere scio quod ita sit, et quod non iustificetur homo compositus Deo.
3 Jeźliby się z nim chciał spierać, nie odpowie mu z tysiąca na jednę rzecz.
Si voluerit contendere cum eo, non poterit ei respondere unum pro mille.
4 Mądry jest sercem, i mocny siłą; któż użył pokoju, stawiwszy się mu upornie?
Sapiens corde est, et fortis robore: quis restitit ei, et pacem habuit?
5 On przenosi góry, a nie wiedzą ludzie, kto je podwraca w gniewie swym.
Qui transtulit montes, et nescierunt hi quos subvertit in furore suo.
6 On wzrusza ziemię z miejsca swego, a słupy jej trzęsą się.
Qui commovet terram de loco suo, et columnæ eius concutiuntur.
7 Gdy on zakaże słońcu, nie wschodzi; i gwiazdy pieczętuje.
Qui præcipit Soli, et non oritur: et stellas claudit quasi sub signaculo:
8 On sam rozpościera niebiosa, i depcze po wałach morskich.
Qui extendit cælos solus, et graditur super fluctus maris.
9 On sprawił wóz niebieski z gwiazd, Oryjona i Hyjady, i inne gwiazdy skryte na południe.
Qui facit Arcturum, et Oriona, et Hyadas, et interiora austri.
10 On czyni rzeczy wielkie, a niewybadane i dziwne, którym niemasz liczby.
Qui facit magna, et incomprehensibilia, et mirabilia, quorum non est numerus.
11 Oto, idzieli mimo mię, nie widzę go; a przychodzili, nie baczę go.
Si venerit ad me, non videbo eum: si abierit, non intelligam.
12 Oto gdy co porwie, któż go przymusi, aby przywrócił? Albo któż mu rzecze: Cóż czynisz?
Si repente interroget, quis respondebit ei? vel quis dicere potest: Cur ita facis?
13 Gdyby Bóg nie odwrócił gniewu swego, upadliby przed nim pomocnicy hardzi.
Deus, cuius iræ nemo resistere potest, et sub quo curvantur qui portant orbem.
14 Jakoż mu ja tedy odpowiem? Jakie słowa obiorę przeciwko niemu?
Quantus ergo sum ego, ut respondeam ei, et loquar verbis meis cum eo?
15 Któremu, chociażbym był sprawiedliwym, nie odpowiem; owszem się sędziemu memu upokorzę.
Qui etiam si habuero quippiam iustum, non respondebo, sed meum iudicem deprecabor.
16 Choćbym go wzywał, a onby mi się ozwał, przecię nie wierzę, aby przypuścił do uszów głos mój:
Et cum invocantem exaudierit me, non credo quod audierit vocem meam.
17 Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny;
In turbine enim conteret me, et multiplicabit vulnera mea etiam sine causa.
18 Nie dopuszcza mi odetchnąć, owszem mię nasyca gorzkościami.
Non concedit requiescere spiritum meum, et implet me amaritudinibus.
19 Jeźli się udam do mocy, oto on najmocniejszy; a jeźli do sądu, któż mię z nim sprowadzi?
Si fortitudo quæritur, robustissimus est: si æquitas iudicii, nemo audet pro me testimonium dicere.
20 Jeźlibym się usprawiedliwiał, usta moje potępią mię; jeźlibym się doskonałym czynił, tedy mię przewrotnym być pokaże.
Si iustificare me voluero, os meum condemnabit me: si innocentem ostendero, pravum me comprobabit.
21 Chociażbym był doskonały, przecież ja tego do siebie znać nie będę; ale dam naganę żywotowi memu.
Etiam si simplex fuero, hoc ipsum ignorabit anima mea, et tædebit me vitæ meæ.
22 Jedno jest, dla czegom to mówił: że tak doskonałego, jako i niezbożnego on niszczy;
Unum est quod locutus sum, et innocentem et impium ipse consumit.
23 Jeźli biczem nagle zabija, z pokuszenia niewinnych naśmiewa się;
Si flagellat, occidat semel, et non de pœnis innocentum rideat.
24 Ziemia podana bywa w ręce niezbożnika, oblicze sędziów jej zakrywa. A jeźliż nie on, któż tedy inny jest, co to czyni?
Terra data est in manus impii, vultum iudicum eius operit: quod si non ille est, quis ergo est?
25 Ale dni moje prędsze były niż poseł; uciekły, a nie widziały nic dobrego.
Dies mei velociores fuerunt cursore: fugerunt, et non viderunt bonum.
26 Przeminęły jako prędkie łodzie, jako orzeł lecący do żeru.
Pertransierunt quasi naves poma portantes, sicut aquila volans ad escam.
27 Jeźli rzekę: Zapomnę narzekania mego, zaniecham gniewu swego, a posilę się:
Cum dixero: Nequaquam ita loquar: commuto faciem meam, et dolore torqueor.
28 Tedy się lękam wszystkich boleści moich, widząc, że mię z nich nie wypuścisz.
Verebar omnia opera mea, sciens quod non parceres delinquenti.
29 Jeźlim ja niezbożny, przeczże próżno pracuję?
Si autem et sic impius sum, quare frustra laboravi?
30 A choćbym się umywał wodami śnieżnemi, i oczyściłbym mydłem ręce moje:
Si lotus fuero quasi aquis nivis, et fulserit velut mundissimæ manus meæ:
31 Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje.
Tamen sordibus intinges me, et abominabuntur me vestimenta mea.
32 Albowiem on nie jest człowiekiem jako ja, abym mu śmiał odpowiedzieć, albo żebym z nim miał iść w prawo.
Neque enim viro qui similis mei est, respondebo: nec qui mecum in iudicio ex æquo possit audiri.
33 Bo nie masz między nami rozjemcy, któryby mógł rozwieść sprawę naszę.
Non est qui utrumque valeat arguere, et ponere manum suam in ambobus.
34 Niech tylko zdejmie zemnie rózgę swoję, a strach jego niech mię nie straszy;
Auferat a me virgam suam, et pavor eius non me terreat.
35 Tedy będę mówił, a nie będę się go bał; bom ja nie jest taki sam u siebie.
Loquar, et non timebo eum: neque enim possum metuens respondere.
