Hioba 7
1 Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?
Porventura não tem o homem guerra sobre a terra? e não são os seus dias como os dias do jornaleiro?
2 Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:
Como o cervo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,
3 Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.
Assim me deram por herança meses de vaidade: e noites de trabalho me prepararam.
4 Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.
Deitando-me a dormir, então digo, Quando me levantarei? mas comprida é a noite, e farto-me de me voltar na cama até à alva.
5 Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.
A minha carne se tem vestido de bichos e de torrões de pó: a minha pele está gretada, e se fez abominável.
6 Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.
Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e pereceram sem esperança.
7 Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.
Lembra-te de que a minha vida é como o vento; os meus olhos não tornarão a ver o bem.
8 Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.
Os olhos dos que agora me veem não me verão mais: os teus olhos estarão sobre mim, porém não serei mais.
Assim como a nuvem se desfaz e passa, assim aquele que desce à sepultura nunca tornará a subir. (Sheol h7585)
10 Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.
Nunca mais tornará à sua casa, nem o seu lugar jamais o conhecerá.
11 Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.
Por isso não reprimirei a minha boca: falarei na angústia do meu espírito; queixar-me-ei na amargura da minha alma.
12 Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?
Sou eu porventura o mar, ou a baleia, para que me ponhas uma guarda?
13 Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:
Dizendo eu: consolar-me-á a minha cama: meu leito aliviará a minha ancia;
14 Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.
Então me espantas com sonhos, e com visões me assombras:
15 A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.
Pelo que a minha alma escolheria antes a estrangulação: e antes a morte do que a vida.
16 Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.
A minha vida abomino, pois não viveria para sempre: retira-te de mim; pois vaidade são os meus dias.
17 Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?
Que é o homem, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele o teu coração,
18 A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?
E cada manhã o visites, e cada momento o proves?
19 Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?
Até quando me não deixarás, nem me largarás, até que engula o meu cuspo?
20 Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?
Se pequei, que te farei, ó Guarda dos homens? porque fizeste de mim um alvo para ti por tropeço, para que a mim mesmo me seja pesado?
21 Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.
E porque me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? porque agora me deitarei no pó, e de madrugada me buscarás, e não estarei lá.
