Hioba 7
1 Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?
Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
2 Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:
Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
3 Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.
so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
4 Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.
Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
5 Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.
Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
6 Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.
Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
7 Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.
Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.
8 Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.
Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
Som skyi framum fer og kverv, so ingen att frå helheim vender, (Sheol h7585)
10 Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.
snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.
11 Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.
Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
12 Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?
Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
13 Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:
Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -
14 Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.
då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
15 A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.
so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
16 Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.
D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
17 Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?
Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
18 A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?
heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
19 Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?
Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
20 Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?
Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
21 Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.
Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
