Hioba 5
1 Zawołajże tedy, jeźli kto jest, coćby odpowiedział? a do któregoż się z świętych obrócisz?
Voca ergo, si est qui tibi respondeat, et ad aliquem sanctorum convertere.
2 Zaiste głupiego zabija gniew, a prostaka umarza zawiść.
Vere stultum interficit iracundia, et parvulum occidit invidia.
3 Jam widział głupiego, iż się rozkorzenił; alem wnet źle tuszył mieszkaniu jego.
Ego vidi stultum firma radice, et maledixi pulchritudini eius statim.
4 Oddaleni będą synowie jego od zbawienia, i starci będą w bramie, a nie będzie, ktoby ich wyrwał.
Longe fient filii eius a salute, et conterentur in porta, et non erit qui eruat.
5 Żniwo jego głodny pożre, i z samego ciernia wybierze je; a połknie chciwy bogactwa takowych.
Cuius messem famelicus comedet, et ipsum rapiet armatus, et bibent sitientes divitias eius.
6 Albowiem nie z prochu wychodzi utrapienie, ani z ziemi wyrasta kłopot.
Nihil in terra sine causa fit, et de humo non oritur dolor.
7 Ale człowiek na kłopot się rodzi jako iskry z węgla latają w górę.
Homo nascitur ad laborem, et avis ad volatum.
8 Zaiste jabym szukał Boga, Bogubym przełożył sprawę swoję;
Quam ob rem ego deprecabor Dominum, et ad Deum ponam eloquium meum:
9 Który czyni rzeczy wielkie i niewybadane, dziwne, którym liczby niemasz;
Qui facit magna et inscrutabilia et mirabilia absque numero:
10 Który daje deszcz na ziemię, i spuszcza wody na pola;
Qui dat pluviam super faciem terræ, et irrigat aquis universa:
11 Który sadza pokornych wysoko, a smutnych wywyższa ku zbawieniu;
Qui ponit humiles in sublime, et mœrentes erigit sospitate:
12 Który w niwecz obraca myśli chytrych, tak, iż ręce ich nie sprawią nic skutecznego;
Qui dissipat cogitationes malignorum, ne possint implere manus eorum quod cœperant:
13 Który chwyta mądrych w chytrości ich, a radę przewrotnych prędko niszczy.
Qui apprehendit sapientes in astutia eorum, et consilium pravorum dissipat:
14 We dnie taczają się jako w ciemnościach, a jako w nocy macają w południe.
Per diem incurrent tenebras, et quasi in nocte sic palpabunt in meridie.
15 Który zachowuje ubogiego od miecza, od ust ich, i od ręki gwałtownika.
Porro salvum faciet egenum a gladio oris eorum, et de manu violenti pauperem.
16 Mać uciśniony nadzieje; ale nieprawość stuli usta swe.
Et erit egeno spes, iniquitas autem contrahet os suum.
17 Oto błogosławiony człowiek, którego Bóg karze; przetoż karaniem Wszechmocnego nie pogardzaj,
Beatus homo qui corripitur a Deo: increpationem ergo Domini ne reprobes:
18 Bo on zrania i zawiązuje; uderza, a ręce jego uzdrawiają.
Quia ipse vulnerat, et medetur: percutit, et manus eius sanabunt.
19 Z sześciu ucisków wyrwie cię, a w siódmym nie tknie się ciebie złe.
In sex tribulationibus liberabit te, et in septima non tangent te malum.
20 W głodzie wybawi cię od śmierci, a na wojnie z rąk miecza.
In fame eruet te de morte, et in bello de manu gladii.
21 Przed biczem języka ukryty będziesz, a nie ulękniesz się w spustoszeniu, gdy przyjdzie.
A flagello linguæ absconderis, et non timebis calamitatem cum venerit.
22 W spustoszeniu i w głodzie śmiać się będziesz, a zwierząt ziemskich bać się nie będziesz.
In vastitate, et fame ridebis, et bestias terræ non formidabis.
23 Bo z kamieniem polnym będzie przymierze twoje, a okrutny zwierz polny spokojnym ci się stawi.
Sed cum lapidibus regionum pactum tuum, et bestiæ terræ pacificæ erunt tibi.
24 I poznasz, że jest spokojny przybytek twój, i nawiedzisz mieszkanie twoje, a nie zgrzeszysz.
Et scies quod pacem habeat tabernaculum tuum, et visitans speciem tuam, non peccabis.
25 Doznasz też, iż rozmnożone będzie nasienie twoje, a potomstwo twoje będzie jako ziele ziemi.
Scies quoque quoniam multiplex erit semen tuum, et progenies tua quasi herba terræ.
26 Wnijdziesz w sędziwości do grobu, jako znoszone bywa zboże w stóg czasu swego.
Ingredieris in abundantia sepulchrum, sicut infertur acervus tritici in tempore suo.
27 Otośmy tego doszli, że tak jest: słuchajże tego, a uważaj to sam u siebie.
Ecce, hoc, ut investigavimus, ita est: quod auditum, mente pertracta.
