Hioba 41

1 Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego?

Kannst du den Leviathan ziehen mit dem Haken und seine Zunge mit einer Schnur fassen?

2 Izali zawleczesz kolce przez nozdrza jego? albo hakiem przekoleszli czeluść jego?

Kannst du ihm eine Angel in die Nase legen und mit einem Stachel ihm die Backen durchbohren?

3 Izalić się będzie wiele modlił, albo z tobą łagodnie mówić będzie?

Meinst du, er werde dir viel Flehens machen oder dir heucheln?

4 Izali uczyni przymierze z tobą, a przyjmiesz go za sługę wiecznego?

Meinst du, daß er einen Bund mit dir machen werde, daß du ihn immer zum Knecht habest?

5 Izali z nim będziesz igrał jako z ptaszkiem, a uwiążesz go dziatkom twoim?

Kannst du mit ihm spielen wie mit einem Vogel oder ihn für deine Dirnen anbinden?

6 Sprawiże sobie nad nim towarzystwo ucztę, a podzielą go między kupców?

Meinst du die Genossen werden ihn zerschneiden, daß er unter die Kaufleute zerteilt wird?

7 Izali zawadzisz hakami za skórę jego, a widelcami rybackiemi za głowę jego?

Kannst du mit Spießen füllen seine Haut und mit Fischerhaken seinen Kopf?

8 Połóż tylko nań rękę twą, ślubujęć, że nie wspomnisz więcej na bitwę.

Wenn du deine Hand an ihn legst, so gedenke, daß es ein Streit ist, den du nicht ausführen wirst.

9 Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy nań człowiek nie upada?

Siehe, die Hoffnung wird jedem fehlen; schon wenn er seiner ansichtig wird, stürzt er zu Boden.

10 Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

Niemand ist so kühn, daß er ihn reizen darf; wer ist denn, der vor mir stehen könnte?

11 Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

Wer hat mir etwas zuvor getan, daß ich's ihm vergelte? Es ist mein, was unter allen Himmeln ist.

12 Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

Dazu muß ich nun sagen, wie groß, wie mächtig und wohlgeschaffen er ist.

13 Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Wer kann ihm sein Kleid aufdecken? und wer darf es wagen, ihm zwischen die Zähne zu greifen?

14 Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

Wer kann die Kinnbacken seines Antlitzes auftun? Schrecklich stehen seine Zähne umher.

15 Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

Seine stolzen Schuppen sind wie feste Schilde, fest und eng ineinander.

16 Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Eine rührt an die andere, daß nicht ein Lüftlein dazwischengeht.

17 Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Es hängt eine an der andern, und halten zusammen, daß sie sich nicht voneinander trennen.

18 Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Sein Niesen glänzt wie ein Licht; seine Augen sind wie die Wimpern der Morgenröte.

19 Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Aus seinem Munde fahren Fackeln, und feurige Funken schießen heraus.

20 Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Aus seiner Nase geht Rauch wie von heißen Töpfen und Kesseln.

21 Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Sein Odem ist wie eine lichte Lohe, und aus seinem Munde gehen Flammen.

22 W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

Auf seinem Hals wohnt die Stärke, und vor ihm her hüpft die Angst.

23 Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Die Gliedmaßen seines Fleisches hangen aneinander und halten hart an ihm, daß er nicht zerfallen kann.

24 Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

Sein Herz ist so hart wie ein Stein und so fest wie ein unterer Mühlstein.

25 Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

Wenn er sich erhebt, so entsetzen sich die Starken; und wenn er daherbricht, so ist keine Gnade da.

26 Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Wenn man zu ihm will mit dem Schwert, so regt er sich nicht, oder mit Spieß, Geschoß und Panzer.

27 Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Er achtet Eisen wie Stroh, und Erz wie faules Holz.

28 Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

Kein Pfeil wird ihn verjagen; die Schleudersteine sind ihm wie Stoppeln.

29 Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Die Keule achtet er wie Stoppeln; er spottet der bebenden Lanze.

30 Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Unten an ihm sind scharfe Scherben; er fährt wie mit einem Dreschwagen über den Schlamm.

31 Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Er macht, daß der tiefe See siedet wie ein Topf, und rührt ihn ineinander, wie man eine Salbe mengt.

32 Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Nach ihm leuchtet der Weg; er macht die Tiefe ganz grau.

33 Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Auf Erden ist seinesgleichen niemand; er ist gemacht, ohne Furcht zu sein.

34 Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Er verachtet alles, was hoch ist; er ist ein König über alles stolze Wild.