Hioba 4

1 Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:

Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:

2 Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?

Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?

3 Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.

Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;

4 Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;

5 A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.

Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.

6 Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?

Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?

7 Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?

Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?

8 Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.

Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.

9 Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.

Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.

10 Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.

De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.

11 Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.

12 Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.

Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;

13 W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,

Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;

14 Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.

Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.

15 A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.

Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.

16 Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:

Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:

17 Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?

Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?

18 Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;

Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.

19 Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.

20 Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.

Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.

21 Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.

Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.