< Hioba 4 >
1 Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:
Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
2 Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?
Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
3 Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.
Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
4 Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.
Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
5 A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.
Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
6 Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?
Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
7 Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?
Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
8 Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.
Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
9 Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.
Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
10 Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.
Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
11 Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.
De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
12 Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.
Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
13 W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,
Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
14 Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.
Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
15 A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.
Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
16 Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:
Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
17 Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?
Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
18 Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;
Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
19 Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.
Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
20 Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.
Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
21 Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.
Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!