Hioba 37
1 A nad tem zdumiewa się serce moje, i porusza się z miejsca swego.
Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.
2 Słuchajcie z pilnością grzmienia głosu jego, i dźwięku który wychodzi z ust jego.
Audite auditionem in terrore vocis eius, et sonum de ore illius procedentem.
3 Pod wszystkiem niebem prosto go wypuszcza, a światłość jego po wszystkich kończynach ziemi.
Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ.
4 Za nią wnet huczy dźwiękiem, grzmi głosem zacności swojej, i nie odkłada innych rzeczy, gdy bywa słyszany głos jego.
Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suæ, et non investigabitur, cum audita fuerit vox eius.
5 Dziwnie Bóg grzmi głosem swoim; sprawuje rzeczy tak wielkie, że ich rozumieć nie możemy.
Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.
6 Bo mówi do śniegu: Padaj na ziemię; także i do deszczu wolnego, i do deszczu gwałtownego.
Qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ.
7 Rękę wszystkich ludzi zawiera, aby nikt z ludzi nie doglądał roboty swojej.
Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.
8 Tedy zwierz wchodzi do jaskini, a w jamach swoich zostaje.
Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.
9 Wicher z skrytych miejsc wychodzi, a zima z wiatrów północnych.
Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.
10 Tchnieniem swojem Bóg czyni lód, tak iż się szerokość wód ściska.
Flante Deo concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ.
11 Także dla pokropienia ziemi obciąża obłok, i rozpędza chmurę światłem swojem.
Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.
12 A ten się obraca w koło według rady jego, aby czynił wszystko, co Bóg rozkaże, na oblicze okręgu ziemskiego.
Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum:
13 A czyni to Bóg, że się stawia bądź na skaranie, bądź dla pożytku ziemi swojej, bądź dla jakiej dobroczynności.
Sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas iusserit inveniri.
14 Słuchajże tego pilnie, Ijobie! zastanów się, a uważaj dziwne sprawy Boże.
Ausculta hæc Iob: sta, et considera mirabilia Dei.
15 Izali wiesz, kiedy co Bóg stanowi o tych rzeczach? albo gdy ma rozjaśnić światło obłoku swego?
Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium eius?
16 Izali wiesz, co za waga obłoków? Izali wiesz cuda Doskonałego we wszelakiej umiejętności?
Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias?
17 Wieszże, jako cię szaty twoje ogrzewają, gdy ucisza ziemię od południa?
Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra Austro?
18 Izażeś z nim rozpościerał niebiosa, które są trwałe, a zwierciadłu odlewanemu podobne?
Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt.
19 Ukażże nam, co mu mamy powiedzieć; bo nie możemy sporządzić słów dla ciemności.
Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris.
20 Izali mu kto odniesie to, cobym mówił? I owszem, gdyby to kto przedłożył, byłby pewnie pożarty.
Quis narrabit ei quæ loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.
21 Wszak teraz nie mogą ludzie patrzyć i na światło, gdy jest jasne na obłokach, gdy wiatr przechodzi, i przeczyszcza je.
At nunc non vident lucem: subito aer cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.
22 Od północy jako złoto przychodzi, ale w Bogu straszniejsza jest chwała.
Ab Aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.
23 Wszechmogący jest, doścignąć go nie możemy; wielki w mocy, wszakże sądem i ostrą sprawiedliwością ludzi nie trapi.
Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et iudicio, et iustitia et enarrari non potest.
24 Przetoż boją się go ludzie; nie ma względu na żadnego, by też był i najmędrszy.
Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes, qui sibi videntur esse sapientes.
