Hioba 33

1 A przetoż, Ijobie! słuchaj proszę mów moich, a wszystkie słowa moje przyjmij w uszy.

2 Oto teraz otworzę usta moje, a język mój będzie mówił w podniebieniu mojem.

3 Szczerością serca mego będą słowa moje, a czyste zdania wargi moje mówić będą.

4 Duch Boży uczynił mię, a tchnienie Wszechmocnego ożywiło mię.

5 Możeszli, odpowiedz mi; sporządź się, a stań przeciwko mnie.

6 Oto ja według słów twoich odpowiem ci za Boga, chociażem ja też z błota utworzony.

7 Oto strach mój nie zatrwoży cię, a ręka moja nie obciąży cię.

8 A wszakżeś rzekł w uszy moje, i słyszałem głos słów moich.

9 Czystym ja bez przestępstwa; niewinnym ja, i nie masz we mnie nieprawości.

10 Oto znajduje Bóg przyczyny przeciwko mnie, a poczytuje mię za nieprzyjaciela swego.

11 Podaje w okowy nogi moje, a podstrzega wszystkich ścieżek moich.

12 Otości na to tak odpowiadam: W tem nie jesteś sprawiedliwy; bo większy jest Bóg, niż człowiek.

13 Przeczże się z nim spierasz, żeć wszystkich spraw swoich nie objawia?

14 Wszak Bóg mówi i raz i drugi, a człowiek tego nie uważa.

15 We śnie w widzeniu nocnem, gdy twardy sen przypada na ludzie gdy śpią na łożu:

16 Tedy otwiera ucho ludzkie, a to, czem ich ćwiczy, pieczętuje,

17 Aby człowieka odwiódł od złej sprawy jego, i pychę od męża aby odjął;

18 Aby zahamował duszę jego od dołu, a żywot jego aby na miecz nie trafił.

19 Każe go też boleścią na łożu jego, a we wszystkich kościach jego ciężką niemocą.

20 Tak, że sobie żywot jego chleb obrzydzi, a dusza jego pokarm wdzięczny.

21 Zniszczeje znacznie ciało jego, i wysadzą się kości jego, których nie widać było;

22 I przybliża się do grobu dusza jego a żywot jego do rzeczy śmierć przynoszących.

23 Jeźli będzie u niego jaki Anioł wymowny, jeden z tysiąca, aby opowiedział człowiekowi powinność jego:

24 Tedy się nad nim Bóg zmiłuje, a rzecze: Wybaw go, aby nie zstępował do grobu, bom znalazł ubłaganie.

25 I odmłodnieje ciało jego jako dziecięce, a nawróci się do dni młodości swojej.

26 Będzie się modlił Bogu, i przyjmie go łaskawie, i ogląda z weselem oblicze jego, i przywróci człowiekowi sprawiedliwość jego;

27 Który poglądając na ludzi, rzecze: Zgrzeszyłem był, i co było prawego, podwróciłem; ale mi to nie było pożyteczno.

28 Lecz Bóg wybawił duszę moję, aby nie zstąpiła do dołu, a żywot mój aby oglądał światłość.

29 Oto wszystko to czyni Bóg po dwakroć i po trzykroć z człowiekiem,

30 Aby odwrócił duszę jego od dołu, a żeby oświecon był światłością żyjących.

31 Uważaj to, Ijobie, słuchaj mię; milcz, a ja będę mówił.

32 Wszakże maszli co mówić, a odpowiedzże mi; mów, bobym cię rad usprawiedliwił.

33 A jeźli niemasz, słuchajże mię, a nauczę cię mądrości.