Hioba 3
1 Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.
Derefter upplät Job sin mun, och förbannade sin dag;
2 I zawołał Ijob, mówiąc:
Utbrast, och sade:
3 Bodaj był zginął dzień, któregom się urodził! i noc, w którą rzeczono: Począł się mężczyzna!
Den dagen vare förtappad, på hvilkom jag född är; och den natten, då man sade: En man är aflad.
4 Bodaj się był on dzień obrócił w ciemność! By się był o nim nie pytał Bóg z wysokości, i nie był oświecony światłością!
Den samme dagen vare mörk, och Gud fråge intet efter honom ofvanefter; ingen klarhet skine öfver honom.
5 Bodaj go była zaćmiła ciemność i cień śmierci! by go był ogarnął obłok, i ustraszyła go gorącość dzienna!
Mörkret behålle honom, och töcken blifve öfver honom med tjockt moln; och dimba om dagen göre honom gräselig.
6 Bodaj była noc onę osiadła ciemność, aby nie szła w liczbę dni rocznych, i w liczbę miesięcy nie przyszła!
Den samma nattena begripe mörker; och glädje sig icke ibland årsens dagar, och komme icke i månadetalet.
7 Bodaj noc ona była samotna, a śpiewania aby nie było w niej!
Si, vare den natten ensam, och ingen glädje komme deruti.
8 Bodaj ją byli przeklęli, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi, wzruszać płacz swój!
De der dagen förbanna, de förbanne henne; och de som redo äro till att uppväcka Leviathan.
9 Bodaj się były zaćmiły gwiazdy przy zmierzkaniu jej! a czekając światła, aby się go była nie doczekała, ani nie oglądała zorzy porannej!
Hennes stjernor varde mörka; förvänte ljus, och det komme intet; och se intet morgonrodnans ögnabryn;
10 Iż nie zawarła drzwi żywota mego, a nie skryła boleści od oczu moich.
Att hon icke igenlyckte mins lifs dörr, och icke bortgömde olyckona för min ögon.
11 Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?
Hvi blef jag icke straxt död i moderlifvet? Hvi vardt jag icke förgjord, då jag utu moderlifvet kommen var?
12 Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?
Hvi hafva de tagit mig upp i skötet? Hvi hafver jag ditt spenar?
13 Albowiembym teraz leżał i odpoczywał; spałbym i miałbym pokój,
Så låge jag nu, och vore stilla; sofve och hade ro;
14 Z królmi i z radcami ziemi, którzy sobie budowali na miejscach pustych;
Med Konungar och rådherrar på jordene, som bygga det öde är;
15 Albo z książętami, którzy mieli złoto, a napełniali domy swe srebrem,
Eller med Förstar, som guld hafva, och sin hus full med silfver;
16 Albo czemum się nie stał jako martwy płód skryty? albo jako niemowlątka, które nie oglądały światłości?
Eller som den der otida född är fördold, och vore icke till; såsom de unga barn, som aldrig hafva sett ljuset.
17 Tam niepobożni przestawają straszyć, i tam odpoczywają zwątleni w siłę.
Der måste ju de ogudaktige låta af sitt öfvervåld; der hvilas dock de som mycket omak haft hafva.
18 Tamże więźniowie sobie wydychają, a nie słyszą głosu trapiącego ich,
Der hafva fångar frid med androm, och höra icke trugarens röst.
19 Mały i wielki tam sobie są równi a niewolnik wolny od pana swego.
Der äro både små och store; tjenaren och den som ifrå sin herra fri är.
20 Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?
Hvi är ljus gifvet dem arma, och lif de bedröfvade hjerta;
21 Którzy czekają śmierci, a nie przychodzi, choć jej pilniej szukają niż skarbów skrytych;
(De der vänta efter döden, och han kommer icke; och uppgrofvo honom väl utu fördold rum;
22 Którzyby się z radością weselili, pląsając, gdyby znaleźli grób.
De der fröjda sig mycket, och äro glade, att de kunna få grafvena; )
23 Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?
Och dem månne, hvilkens väg fördold är, och för honom af Gudi skyld varder?
24 Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;
Förty min suckan är min dagliga spis; mine tårar äro min dryck.
25 Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się.
Ty det jag fruktade, det är kommet öfver mig; och det jag räddes, hafver råkat på mig.
26 Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.
Var jag icke lyckosam? Var jag icke stilla? Hade jag icke goda ro? Och sådana oro kommer.
