Hioba 3
1 Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.
Depois d'isto abriu Job a sua bocca, e amaldiçoou o seu dia.
2 I zawołał Ijob, mówiąc:
E Job respondeu, e disse:
3 Bodaj był zginął dzień, któregom się urodził! i noc, w którą rzeczono: Począł się mężczyzna!
Pereça o dia em que nasci, e a noite em que se disse: Foi concebido um homem!
4 Bodaj się był on dzień obrócił w ciemność! By się był o nim nie pytał Bóg z wysokości, i nie był oświecony światłością!
Converta-se aquelle dia em trevas; e Deus de cima não tenha cuidado d'elle, nem resplandeça sobre elle a luz.
5 Bodaj go była zaćmiła ciemność i cień śmierci! by go był ogarnął obłok, i ustraszyła go gorącość dzienna!
Contaminem-n'o as trevas e a sombra de morte; habitem sobre elle nuvens: a escuridão do dia o espante!
6 Bodaj była noc onę osiadła ciemność, aby nie szła w liczbę dni rocznych, i w liczbę miesięcy nie przyszła!
A escuridão tome aquella noite, e não se goze entre os dias do anno, e não entre no numero dos mezes!
7 Bodaj noc ona była samotna, a śpiewania aby nie było w niej!
Ah que solitaria seja aquella noite, e suave musica não entre n'ella!
8 Bodaj ją byli przeklęli, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi, wzruszać płacz swój!
Amaldiçoem-n'a aquelles que amaldiçoam o dia, que estão promptos para levantar o seu pranto.
9 Bodaj się były zaćmiły gwiazdy przy zmierzkaniu jej! a czekając światła, aby się go była nie doczekała, ani nie oglądała zorzy porannej!
Escureçam-se as estrellas do seu crepusculo; que espere a luz, e não venha: e não veja as pestanas dos olhos da alva!
10 Iż nie zawarła drzwi żywota mego, a nie skryła boleści od oczu moich.
Porque não fechou as portas do ventre; nem escondeu dos meus olhos a canceira?
11 Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?
Porque não morri eu desde a madre? e em saindo do ventre, não expirei?
12 Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?
Porque me receberam os joelhos? e porque os peitos, para que mamasse?
13 Albowiembym teraz leżał i odpoczywał; spałbym i miałbym pokój,
Porque já agora jazera e repousara; dormiria, e então haveria repouso para mim.
14 Z królmi i z radcami ziemi, którzy sobie budowali na miejscach pustych;
Com os reis e conselheiros da terra, que se edificavam casas nos logares assolados,
15 Albo z książętami, którzy mieli złoto, a napełniali domy swe srebrem,
Ou com os principes que tinham oiro, que enchiam as suas casas de prata,
16 Albo czemum się nie stał jako martwy płód skryty? albo jako niemowlątka, które nie oglądały światłości?
Ou como aborto occulto, não existiria: como as creanças que não viram a luz.
17 Tam niepobożni przestawają straszyć, i tam odpoczywają zwątleni w siłę.
Ali os maus cessam de perturbar: e ali repousam os cançados.
18 Tamże więźniowie sobie wydychają, a nie słyszą głosu trapiącego ich,
Ali os presos juntamente repousam, e não ouvem a voz do exactor:
19 Mały i wielki tam sobie są równi a niewolnik wolny od pana swego.
Ali está o pequeno e o grande, e o servo fica livre de seu senhor.
20 Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?
Porque se dá luz ao miseravel, e vida aos amargosos d'animo?
21 Którzy czekają śmierci, a nie przychodzi, choć jej pilniej szukają niż skarbów skrytych;
Que esperam a morte, e não se acha: e cavam em busca d'ella mais do que de thesouros occultos:
22 Którzyby się z radością weselili, pląsając, gdyby znaleźli grób.
Que d'alegria saltam, e exultam, achando a sepultura:
23 Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?
Ao homem, cujo caminho é occulto, e a quem Deus o encobriu?
24 Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;
Porque antes do meu pão vem o meu suspiro: e os meus gemidos se derramam como agua.
25 Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się.
Porque o temor que temo me veiu: e o que receiava me aconteceu.
26 Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.
Nunca estive descançado, nem soceguei, nem repousei, mas veiu sobre mim a perturbação.
