Hioba 3
1 Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.
Ezután megnyitá Jób az ő száját, és megátkozá az ő napját.
2 I zawołał Ijob, mówiąc:
És szóla Jób, és monda:
3 Bodaj był zginął dzień, któregom się urodził! i noc, w którą rzeczono: Począł się mężczyzna!
Veszszen el az a nap, a melyen születtem, és az az éjszaka, a melyen azt mondták: fiú fogantatott.
4 Bodaj się był on dzień obrócił w ciemność! By się był o nim nie pytał Bóg z wysokości, i nie był oświecony światłością!
Az a nap legyen sötétség, ne törődjék azzal az Isten onnét felül, és világosság ne fényljék azon.
5 Bodaj go była zaćmiła ciemność i cień śmierci! by go był ogarnął obłok, i ustraszyła go gorącość dzienna!
Tartsa azt fogva sötétség és a halál árnyéka; a felhő lakozzék rajta, nappali borulatok tegyék rettenetessé.
6 Bodaj była noc onę osiadła ciemność, aby nie szła w liczbę dni rocznych, i w liczbę miesięcy nie przyszła!
Az az éjszaka! Sűrű sötétség fogja be azt; ne soroztassék az az esztendőnek napjaihoz, ne számláltassék a hónapokhoz.
7 Bodaj noc ona była samotna, a śpiewania aby nie było w niej!
Az az éjszaka! Legyen az magtalan, ne legyen örvendezés azon.
8 Bodaj ją byli przeklęli, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi, wzruszać płacz swój!
Átkozzák meg azt, a kik a nappalt átkozzák, a kik bátrak felingerelni a leviathánt.
9 Bodaj się były zaćmiły gwiazdy przy zmierzkaniu jej! a czekając światła, aby się go była nie doczekała, ani nie oglądała zorzy porannej!
Sötétüljenek el az ő estvéjének csillagai; várja a világosságot, de az ne legyen, és ne lássa a hajnalnak pirját!
10 Iż nie zawarła drzwi żywota mego, a nie skryła boleści od oczu moich.
Mert nem zárta be az én anyám méhének ajtait, és nem rejtette el szemeim elől a nyomorúságot.
11 Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?
Mért is nem haltam meg fogantatásomkor; mért is ki nem multam, mihelyt megszülettem?
12 Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?
Mért vettek fel engem térdre, és mért az emlőkre, hogy szopjam?!
13 Albowiembym teraz leżał i odpoczywał; spałbym i miałbym pokój,
Mert most feküdném és nyugodnám, aludnám és akkor nyugton pihenhetnék –
14 Z królmi i z radcami ziemi, którzy sobie budowali na miejscach pustych;
Királyokkal és az ország tanácsosaival, a kik magoknak kőhalmokat építenek.
15 Albo z książętami, którzy mieli złoto, a napełniali domy swe srebrem,
Vagy fejedelmekkel, a kiknek aranyuk van, a kik ezüsttel töltik meg házaikat.
16 Albo czemum się nie stał jako martwy płód skryty? albo jako niemowlątka, które nie oglądały światłości?
Vagy mért nem lettem olyan, mint az elásott, idétlen gyermek, mint a világosságot sem látott kisdedek?
17 Tam niepobożni przestawają straszyć, i tam odpoczywają zwątleni w siłę.
Ott a gonoszok megszünnek a fenyegetéstől, és ott megnyugosznak, a kiknek erejök ellankadt.
18 Tamże więźniowie sobie wydychają, a nie słyszą głosu trapiącego ich,
A foglyok ott mind megnyugosznak, nem hallják a szorongatónak szavát.
19 Mały i wielki tam sobie są równi a niewolnik wolny od pana swego.
Kicsiny és nagy ott egyenlő, és a szolga az ő urától szabad.
20 Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?
Mért is ad Isten a nyomorultnak világosságot, és életet a keseredett szivűeknek?
21 Którzy czekają śmierci, a nie przychodzi, choć jej pilniej szukają niż skarbów skrytych;
A kik a halált várják, de nem jön az, és szorgalmasabban keresik mint az elrejtett kincset.
22 Którzyby się z radością weselili, pląsając, gdyby znaleźli grób.
A kik nagy örömmel örvendeznek, vigadnak, mikor megtalálják a koporsót.
23 Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?
A férfiúnak, a ki útvesztőbe jutott, és a kit az Isten bekerített köröskörül.
24 Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;
Mert kenyerem gyanánt van az én fohászkodásom, és sóhajtásaim ömölnek, mint habok.
25 Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się.
Mert a mitől remegve remegtem, az jöve reám, és a mitől rettegtem, az esék rajtam.
26 Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.
Nincs békességem, sem nyugtom, sem pihenésem, mert nyomorúság támadt reám.
