Hioba 29
1 Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:
Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:
2 Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;
Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.
3 Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;
Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;
4 Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;
Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;
5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;
Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;
6 Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;
7 Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.
Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;
8 Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.
Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;
9 Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.
Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;
10 Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.
Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.
11 Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,
Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.
12 Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.
Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.
13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.
Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.
14 W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.
Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.
15 Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.
Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.
16 Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.
Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.
17 I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.
Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.
18 Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.
Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.
19 Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.
Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.
20 Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.
Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.
21 Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.
De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.
22 Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.
Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.
23 Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.
De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.
24 Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.
Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.
25 Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.
När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.
