Hioba 29

1 Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

Y tornó Job a tomar su parábola, y dijo:

2 Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días cuando Dios me guardaba!

3 Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;

Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, a la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad.

4 Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

Como fui en los días de mi mocedad, cuando Dios era familiar en mi tienda;

5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;

Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis mozos al derredor de mí;

6 Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

Cuando yo lavaba mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite;

7 Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

Cuando salía a la puerta a juicio, y en la plaza hacía aparejar mi silla:

8 Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

Los mozos me veían, y se escondían, y los viejos se levantaban, y estaban en pie.

9 Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

Los príncipes detenían sus palabras, y ponían la mano sobre su boca.

10 Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba a su paladar.

11 Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio;

12 Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.

13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

La bendición del que se iba a perder venía sobre mí, y al corazón de la viuda hacía cantar de alegría.

14 W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto, y mí toca era juicio.

15 Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.

16 Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

A los menesterosos era padre, y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia.

17 I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

Y quebraba los colmillos del inicuo; y de sus dientes hacía soltar la presa.

18 Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

Y decía: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.

19 Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.

Mi raíz está abierta junto a las aguas, y en mis ramas permanecerá rocío.

20 Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

Mi honra se renueva conmigo, y mi arco se renueva en mi mano.

21 Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

Oíanme y esperaban, y callaban a mi consejo.

22 Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

Tras mi palabra no replicaban: mas mi razón destilaba sobre ellos.

23 Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.

Y esperábanme como a la lluvia, y abrían su boca como a la lluvia tardía.

24 Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

Si me reía a ellos, no lo creían; ni derribaban la luz de mi rostro.

25 Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.

Aprobaba el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como el rey en el ejército, como el que consuela llorosos.