Hioba 29
1 Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:
Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:
2 Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;
Ak kaut es vēl būtu tāds kā pirmajos mēnešos, kā tai laikā, kad Dievs mani pasargāja;
3 Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;
Kad Viņa spīdeklis spīdēja pār manu galvu, un es Viņa gaismā staigāju pa tumsību;
4 Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;
Kā es biju savas jaunības laikā, kad Dievs mājoja pār manu dzīvokli,
5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;
Kad tas Visuvarenais vēl bija ar mani, un mani bērni man apkārt;
6 Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
Kad savus soļus mazgāju krējumā, un akmens kalni man izlēja eļļas upes.
7 Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.
Kad es pa vārtiem izgāju pilsētā, kad savu krēslu noliku uz tirgus(laukuma);
8 Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.
Tad jaunekļi mani redzot stājās pie malas, un sirmgalvji pacēlās un palika stāvot.
9 Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.
Virsnieki mitējās runāt un lika roku uz savu muti,
10 Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.
Lielkungu balss apklusa, un viņu mēle pielipa pie zoda.
11 Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,
Jo kura auss mani dzirdēja, tā mani teica laimīgu, un kura acs mani redzēja, tā deva man liecību.
12 Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.
Jo es izglābu nabagu, kas brēca, un bāriņu, kam nebija palīga.
13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.
Svētība no tā, kas ietu bojā, nāca pār mani, un atraitņu sirdi es iepriecināju.
14 W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.
Es apģērbos ar taisnību, un tā mani aptērpa, mana krietnība man bija kā mētelis un kā ķēniņa cepure.
15 Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.
Es biju aklam acs un biju tizlam kāja.
16 Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.
Nabagiem es biju par tēvu, un nezināma sūdzību es izvaicāju.
17 I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.
Es salauzīju netaisnā dzerokšļus un izrāvu laupījumu no viņa zobiem.
18 Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.
Un es sacīju: es nomiršu savā ligzdā un manu dienu būs daudz kā smiltis.
19 Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.
Mana sakne izpletīsies pie ūdens, un rasa paliks pa nakti uz manām lapām.
20 Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.
Mana godība būs vienmēr jauna pie manis, un manam stopam labi izdosies manā rokā. -
21 Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.
Uz mani klausījās un gaidīja un klusu saņēma manu padomu.
22 Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.
Pēc maniem vārdiem neviens vairs nerunāja, un mana valoda uz tiem pilēja.
23 Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.
Pēc manis ilgojās kā pēc lietus, un atpleta savu muti kā uz vasaras lietu.
24 Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.
Es tiem uzsmaidīju, kad tiem nebija drošības, un mana vaiga gaišumu tie neskumdināja.
25 Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.
Es tiem biju ceļa rādītājs un sēdēju goda vietā un mājoju kā ķēniņš starp saviem pulkiem, kā noskumušu iepriecinātājs.
