Hioba 29
1 Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:
addidit quoque Iob adsumens parabolam suam et dixit
2 Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;
quis mihi tribuat ut sim iuxta menses pristinos secundum dies quibus Deus custodiebat me
3 Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;
quando splendebat lucerna eius super caput meum et ad lumen eius ambulabam in tenebris
4 Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;
sicut fui in diebus adulescentiae meae quando secreto Deus erat in tabernaculo meo
5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;
quando erat Omnipotens mecum et in circuitu meo pueri mei
6 Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
quando lavabam pedes meos butyro et petra fundebat mihi rivos olei
7 Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.
quando procedebam ad portam civitatis et in platea parabant cathedram mihi
8 Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.
videbant me iuvenes et abscondebantur et senes adsurgentes stabant
9 Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.
principes cessabant loqui et digitum superponebant ori suo
10 Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.
vocem suam cohibebant duces et lingua eorum gutturi suo adherebat
11 Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,
auris audiens beatificabat me et oculus videns testimonium reddebat mihi
12 Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.
quod liberassem pauperem vociferantem et pupillum cui non esset adiutor
13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.
benedictio perituri super me veniebat et cor viduae consolatus sum
14 W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.
iustitia indutus sum et vestivit me sicut vestimento et diademate iudicio meo
15 Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.
oculus fui caeco et pes claudo
16 Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.
pater eram pauperum et causam quam nesciebam diligentissime investigabam
17 I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.
conterebam molas iniqui et de dentibus illius auferebam praedam
18 Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.
dicebamque in nidulo meo moriar et sicut palma multiplicabo dies
19 Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.
radix mea aperta est secus aquas et ros morabitur in messione mea
20 Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.
gloria mea semper innovabitur et arcus meus in manu mea instaurabitur
21 Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.
qui me audiebant expectabant sententiam et intenti tacebant ad consilium meum
22 Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.
verbis meis addere nihil audebant et super illos stillabat eloquium meum
23 Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.
expectabant me sicut pluviam et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum
24 Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.
si quando ridebam ad eos non credebant et lux vultus mei non cadebat in terram
25 Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.
si voluissem ire ad eos sedebam primus cumque sederem quasi rex circumstante exercitu eram tamen maerentium consolator
