Hioba 29

1 Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

Job, poursuivant l’exposé de son thème, dit:

2 Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

Ah! Que ne suis-je tel que j’étais aux temps passés, aux jours où Dieu me protégeait;

3 Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;

où son flambeau brillait sur ma tête, et où sa lumière me guidait dans les ténèbres;

4 Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

tel que j’étais aux jours de mon automne, alors que l’amitié de Dieu s’étendait sur ma demeure;

5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;

que le Tout-Puissant était encore avec moi et que j’étais entouré de mes jeunes gens;

6 Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

quand je baignais mes pieds dans la crème, et que le rocher ruisselait pour moi de flots d’huile!

7 Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

Quand je me dirigeais vers la Porte, au seuil de la cité, et fixais mon siège sur la place publique,

8 Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

les jeunes, en me voyant, se cachaient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

Les grands retenaient leurs paroles et posaient la main sur la bouche.

10 Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

La voix des seigneurs expirait sur leurs lèvres, et leur langue se collait à leur palais;

11 Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

car l’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, et l’œil qui me voyait rendait témoignage pour moi.

12 Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

C’Est que je sauvais le pauvre, criant au secours, et l’orphelin sans soutien.

13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

La bénédiction du désespéré allait à moi, et je mettais de la joie au cœur de la veuve.

14 W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

Je me revêtais d’équité comme d’une parure, mon esprit de justice était mon manteau et mon turban.

15 Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

J’Étais les yeux de l’aveugle, j’étais les pieds du boiteux.

16 Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

J’Étais un père pour les malheureux; la cause de l’inconnu, je l’étudiais à fond.

17 I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

Je brisais la mâchoire du malfaiteur, et j’arrachais la proie d’entre ses dents.

18 Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

Et je disais: "Je finirai avec mon nid; comme le phénix je vivrai de longs jours.

19 Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.

Ma racine sera en contact avec l’eau, la rosée se posera, la nuit, sur mon branchage.

20 Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

Ma gloire se renouvellera sans cesse, et mon arc se rajeunira dans ma main."

21 Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

Ils m’écoutaient, pleins d’attente; ils faisaient silence pour entendre mon avis.

22 Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

Quand j’avais fini de parler, ils ne répliquaient pas, et mes discours s’épandaient sur eux.

23 Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.

Ils m’attendaient comme la pluie; ils ouvraient la bouche comme pour l’ondée printanière.

24 Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

Je leur souriais et ils n’osaient y croire; jamais ils n’éteignaient le rayonnement de ma face.

25 Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.

Volontiers j’allais vers eux, m’asseyant à leur tête, et j’étais comme un roi dans son armée, comme quelqu’un: qui console des affligés.