Hioba 16
1 Ale odpowiedział Ijob, i rzekł:
Job svarade, och sade:
2 Słyszałem takowych rzeczy wiele; przykrymi cieszycielami wy wszyscy jesteście.
Jag hafver sådana ofta hört; I ären alle arme hugsvalare.
3 I kiedyż będzie koniec tym próżnym słowom? albo co cię przymusza, że tak odpowiadasz?
När vilja dock dessa lösa ord hafva en ända? Eller hvad fattas dig, att du så svarar?
4 Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją?
Jag kunde ock väl tala såsom I; jag ville att edor själ vore i mine själs stad; jag ville ock finna ord emot eder, och så rista mitt hufvud öfver eder.
5 Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.
Jag ville styrka eder med munnen, och tala af sinnet med mina läppar.
6 Ale jeźli będę mówił, przecież się nie ukoi boleść moja; a jeźli też przestanę, izaż odejdzie odemnie?
Men om jag än talar, så skonar min svede mig dock intet; låter jag ock blifvat, så går han dock intet ifrå mig.
7 A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.
Men nu gör han mig vedermödo, och förstörer all min ledamot.
8 Pomarszczyłeś mię na świadectwo, a znaczne na mnie schudzenie moje na twarzy mojej, jawnie świadczy przeciwko mnie.
Han hafver mig gjort skrynkotan, och vittnar emot mig; och min motståndare hafver sig upp emot mig, och svarar emot mig.
9 Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.
Hans vrede sliter mig, och den som är mig vred, biter samman tänderna öfver mig; min motståndare ser hvasst med sin ögon på mig.
10 Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie.
De gapa med sin mun emot mig, och hafva hånliga slagit mig vid mitt kindben; de hafva tillhopa släckt sin harm på mig.
11 Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.
Gud hafver öfvergifvit mig dem orättfärdiga, och låtit mig komma i de ogudaktigas händer.
12 Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.
Jag var rik, men han hafver mig gjort till intet; han hafver tagit mig vid halsen, och sönderslitit mig, och uppsatt mig sig till ett mål.
13 Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.
Han hafver kringhvärft mig med sina skyttor; han hafver sargat mina njurar, och intet skonat; han hafver utgjutit min galla på jordena.
14 Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.
Han hafver gjort mig ett sår öfver det andra; han hafver öfverfallit mig såsom en kämpe.
15 Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.
Jag hafver sömmat en säck på mina hud, och hafver lagt mitt horn i mull.
16 Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cień śmierci.
Mitt ansigte är svullet af gråt, och min ögonlock äro vorden mörk;
17 Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak, )
Ändock att ingen orättfärdighet är i mine hand, och min bön är ren.
18 O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje!
Ack jord! öfvertäck icke mitt blod, och mitt rop hafve intet rum.
19 Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.
Och si nu, mitt vittne är i himmelen, och den mig känner är i höjdene.
20 O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje.
Mine vänner äro mine begabbare; mitt öga fäller tårar till Gud.
21 Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!
Om en man kunde gå till rätta med Gud, såsom menniskors barn med sin nästa.
22 Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.
Men de förelagda år äro komne; och jag går den vägen bort, den jag aldrig igen kommer.
