Hioba 14

1 Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Èovjek roðen od žene kratka je vijeka i pun nemira.

2 Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

Kao cvijet nièe, i otsijeca se, i bježi kao sjen, i ne ostaje.

3 Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

I na takoga otvoraš oko svoje, i mene vodiš na sud sa sobom!

4 Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Ko æe èisto izvaditi iz neèista? Niko.

5 Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Izmjereni su dani njegovi, broj mjeseca njegovijeh u tebe je; postavio si mu meðu, preko koje ne može prijeæi.

6 Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

Odvrati se od njega da poèine dokle ne navrši kao nadnièar dan svoj.

7 Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Jer za drvo ima nadanja, ako se posijeèe, da æe se još omladiti i da neæe biti bez izdanaka;

8 Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

Ako i ostari u zemlji korijen njegov i u prahu izumre panj njegov,

9 Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

Èim osjeti vodu, opet napupi i pusti grane kao prisad.

10 Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

A èovjek umire iznemogao; i kad izdahne èovjek, gdje je?

11 Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Kao kad voda oteèe iz jezera i rijeka opadne i usahne,

12 Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

Tako èovjek kad legne, ne ustaje više; dokle je nebesa neæe se probuditi niti æe se prenuti oda sna svojega.

13 Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)

O da me hoæeš u grobu sakriti i skloniti me dokle ne utoli gnjev tvoj, i da mi daš rok kad æeš me se opomenuti! (Sheol h7585)

14 Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

Kad umre èovjek, hoæe li oživjeti? Sve dane vremena koje mi je odreðeno èekaæu dokle mi doðe promjena.

15 Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Zazvaæeš, i ja æu ti se odazvati; djelo ruku svojih poželjeæeš.

16 Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

A sada brojiš korake moje, i ništa ne ostavljaš za grijeh moj.

17 Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

Zapeèaæeni su u tobocu moji prijestupi, i zavezuješ bezakonja moja.

18 Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

Zaista, kao što gora padne i raspadne se, i kao što se stijena odvali s mjesta svojega,

19 Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

I kao što voda spira kamenje i povodanj odnosi prah zemaljski, tako nadanje èovjeèije obraæaš u ništa.

20 Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Nadvlaðuješ ga jednako, te odlazi, mijenjaš mu lice i otpuštaš ga.

21 Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

Ako sinovi njegovi budu u èasti, on ne zna; ako li u sramoti, on se ne brine.

22 Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

Samo tijelo njegovo dok je živ boluje, i duša njegova u njemu tuži.