Hioba 14

1 Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Cilvēks, no sievas dzimis, dzīvo īsu laiku un ir pilns grūtuma.

2 Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

Viņš izaug kā puķe un novīst, viņš bēg kā ēna un nepastāv.

3 Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Un par tādu Tu atveri savas acis un vedi mani Tavas tiesas priekšā.

4 Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Kas dos šķīstu no nešķīstiem? Nav neviena.

5 Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Viņa dienas jau ir nospriestas, viņa mēnešu pulks stāv pie Tevis, Tu tam esi licis robežu, to viņš nepārkāps.

6 Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

Griez nost Savas acis no tā, ka atpūšās, ka tas priecājās kā algādzis, savu dienu nobeidzis.

7 Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Jo kokam, kad top nocirsts, ir cerība, ka atkal atjaunosies, un viņa atvases nemitās.

8 Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

Jebšu viņa sakne zemē kļūst paveca, un viņa celms pīšļos mirst,

9 Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

Taču no ūdens smaržas viņš atkal izplaukst un dabū zarus kā iedēstīts.

10 Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

Bet vīrs mirst, un ir pagalam, cilvēks izlaiž dvēseli, - un kur nu ir?

11 Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Ūdeņi iztek no ezera, un upe izsīkst un izžūst.

12 Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

Tāpat cilvēks apgūlās un necēlās vairs; kamēr debesis zūd, tie neuzmodīsies, un netaps traucēti no sava miega.

13 Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)

Ak, kaut Tu mani apslēptu kapā un mani apsegtu, kamēr Tava dusmība novērstos; kaut Tu man galu nolemtu un tad mani pieminētu! (Sheol h7585)

14 Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

Kad vīrs mirst, vai tas atkal dzīvos? Es gaidītu visu savu kalpošanas laiku, kamēr nāktu mana atsvabināšana.

15 Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Tu sauktu un es Tev atbildētu; Tu ilgotos pēc Sava roku darba.

16 Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Bet nu Tu skaiti manus soļus un neapstājies manu grēku dēļ.

17 Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

Mana pārkāpšana ir noglabāta un apzieģelēta, un Tu pielieci vēl klāt pie mana nozieguma.

18 Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

Tiešām, kalns sagrūst, kad tas krīt, un klints aizceļas no savas vietas.

19 Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

Ūdens izgrauž akmeņus, un viņa plūdi aizpludina zemes pīšļus, un cilvēka cerībai Tu lieci zust.

20 Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Tu viņu pārvari pavisam un viņš aiziet; Tu pārvērti viņa ģīmi, un tā Tu viņu aizdzeni.

21 Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

Vai viņa bērni tiek godā, viņš to nezin, vai tie ir trūkumā, ir to viņš no tiem nesamana.

22 Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

Viņa paša miesās ir sāpes, un viņa paša dvēselei jāžēlojās.