Hioba 14

1 Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Et Menneske, født af en Kvinde, lever en stakket Tid og mættes af Uro.

2 Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

Han gaar op som et Blomster og henvisner, han flyr som en Skygge og bestaar ikke.

3 Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Ogsaa over en saadan oplader du dine Øjne og fører mig for din Dom.

4 Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Ja, kom der dog en ren af en uren! men nej, ikke en eneste.

5 Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Dersom hans Dage ere bestemte, hans Maaneders Tal fastsat hos dig, dersom du har sat ham en Grænse, han ikke kan overskride:

6 Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

Da lad af fra ham, at han maa hvile; at han dog som en Daglønner maa glæde sig ved sin Dag.

7 Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Thi et Træ har Haab: Naar det er afhugget, kan det igen skyde frem, og dets Kviste udeblive ikke.

8 Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

Om end dets Rod bliver gammel i Jorden, og dets Stub dør i Støvet,

9 Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

saa grønnes det dog igen af Vandets Duft og skyder Grene som en frisk Plante.

10 Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

Men dør en Mand, er hans Kraft forbi, og opgiver et Menneske Aanden, hvor er han da?

11 Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Vand løber ud af Søen, og en Flod svinder og bliver tør:

12 Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

Saaledes lægger og at Menneske sig og staar ikke op; indtil Himlene ikke mere ere, opvaagne de ikke, og de opvækkes ikke af deres Søvn.

13 Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)

Gid du vilde gemme mig i Graven, ja skjule mig, indtil din Vrede vendte om; at du vilde sætte mig en beskikket Tid og vilde komme mig i Hu igen! (Sheol h7585)

14 Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

Naar en Mand dør, mon han da skal leve op igen? saa vilde jeg vente alle mine Stridsdage, indtil min Afløsning kom.

15 Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Du skulde kalde, og jeg skulde svare dig; du skulde længes efter dine Hænders Gerning!

16 Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Thi nu tæller du mine Skridt; du varer ikke over min Synd.

17 Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

Min Overtrædelse er forseglet i et Knippe, og du syr til om min Misgerning.

18 Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

Men et Bjerg, som falder, smuldrer hen, og en Klippe flytter sig fra sit Sted;

19 Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

Vandet udhuler Stene, og dets Strømme bortskylle Jordens Støv: Saaledes gør du et Menneskes Forhaabning til intet.

20 Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Du overvælder ham evindelig, og han farer hen; du forvender hans Udseende og lader ham fare.

21 Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

Ere hans Børn i Ære, da ved han det ikke; ere de ringe, da mærker han det ikke.

22 Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

For ham er kun Smerten, hans Kød lider, og for ham Sorgen, hans Sjæl føler.