Hioba 13

1 Oto te wszystkie rzeczy widziało oko moje, słyszało ucho moje, i zrozumiało.

Aj, všecko to vidělo oko mé, slyšelo ucho mé, a srozumělo tomu.

2 Jako wy to wiecie, tak ja też wiem, i nie jestem podlejszym niźli wy.

Jakož vy znáte to, znám i já, nejsem zpozdilejší než vy.

3 Wszakże radbym z Wszechmocnym mówił, i radbym się z Bogiem rozpierał.

Jistě žeť já s Všemohoucím mluviti, a s Bohem silným o svou při jednati budu.

4 Boście wy sprawcy kłamstwa: wszyscyście wy lekarze nikczemni.

Nebo vy jste skladatelé lži, a lékaři marní všickni vy.

5 Byście wy raczej milczeli, a poczytanoby wam to za mądrość.

Ó kdybyste aspoň mlčeli, a bylo by vám to za moudrost.

6 Słuchajcież teraz odporu mego, a dowody ust moich obaczcie.

Slyštež medle odpory mé, a důvodů rtů mých pozorujte.

7 Izali broniąc Boga mówić będziecie nieprawość? albo za nim mówić będziecie fałsz?

Zdali zastávajíce Boha silného, mluviti máte nepravost? Aneb za něho mluviti máte lest?

8 Czy się na osobę jego oglądać będziecie? Czy się o Boga będziecie spierać?

Zdaliž osobu jeho přijímati budete, a o Boha silného se zasazovati?

9 Zaż to dobrze będzie, gdy on was będzie próbował? Zaż, jako człowiek oszukany bywa, tak wy go oszukacie?

Zdaž vám to k dobrému bude, když na průbu vezme vás, že jakož člověk oklamán bývá, oklamati jej chcete?

10 Zaiste karać was będzie, jeźlibyście skrycie twarz jego przyjmowali.

V pravdě žeť vám přísně domlouvati bude, budete-li povrchně osoby jeho šetřiti.

11 Izali zacność jego nie ustraszy was? a strach jego nie przypadnie na was?

Což ani důstojnost jeho vás nepředěšuje, ani strach jeho nepřikvačuje vás?

12 Pamiątki wasze podobne są popiołowi, a wyniosłość wasza kupie błota.

Všecka vzácnost vaše podobná jest popelu, a hromadám bláta vyvýšení vaše.

13 Milczcież, zaniechajcie mię, a ja mówić będę; a niech przyjdzie na mię, co chce.

Postrptež mne, nechať já mluvím, přiď na mne cokoli.

14 Czemuż mam szarpać ciało moje zębami mojemi, i duszę moję kłaść w ręce swe?

Pročež bych trhati měl maso své zuby svými, a duši svou klásti v ruku svou?

15 Oto, choćby mię i zabił, przecię w nim będę ufał; wszakże dróg moich przed obliczem jego będę bronił.

By mne i zabil, což bych v něho nedoufal? A však cesty své před oblíčej jeho předložím.

16 Onci sam będzie zbawieniem mojem, ale przed oblicze jego obłudnik nie przyjdzie;

Onť sám jest spasení mé; nebo před oblíčej jeho pokrytec nepřijde.

17 Słuchajcież z pilnością mowy mojej, a powieść moja niech przyjdzie w uszy wasze.

Poslouchejte pilně řeči mé, a zprávu mou pusťte v uši své.

18 Oto się teraz gotuję do prawa, i wiem, że usprawiedliwiony będę.

Aj, jižť začínám pře své vésti, vím, že zůstanu spravedliv.

19 Któż się będzie spierał ze mną, tak abym umilknął i umarł?

Kdo jest, ješto by mi odpíral, tak abych nyní umlknouti a umříti musil?

20 Tylko dwóch rzeczy, o Boże! nie czyń ze mną, przed oblicznością twoją nie skryję się.

Toliko té dvoji věci, ó Bože, nečiň mi, a tehdy před tváří tvou nebudu se skrývati:

21 Rękę twoję odemnie oddal, a strach twój niech mną nie trwoży.

Ruku svou vzdal ode mne, a hrůza tvá nechť mne neděsí.

22 Potem zawołaj mię, a ja tobie odpowiem; albo ja niech mówię, a ty mnie odpowiedz.

Zatím povolej mne, a buduť odpovídati; aneb nechať já mluvím, a odpovídej mi.

23 Wieleż jest nieprawości i grzechów moich? przestępstwo moje, grzech mój pokaż mi.

Jak mnoho jest mých nepravostí a hříchů? Přestoupení mé a hřích můj ukaž mi.

24 Przeczże oblicze twoje zakrywasz, a poczytasz mię sobie za nieprzyjaciela?

Proč tvář svou skrýváš, a pokládáš mne sobě za nepřítele?

25 Izali skruszysz liść chwiejący się? a źdźbło suche gonić będziesz?

Zdaliž list větrem se zmítající potříti chceš, a stéblo suché stihati budeš?

26 Albowiem piszesz przeciwko mnie gorzkości, a przywłaszczasz mi nieprawość młodości mojej;

Že zapisuješ proti mně hořkosti, a dáváš mi v dědictví nepravosti mladosti mé,

27 I włożyłeś w pęta nogi moje, a podstrzegasz wszystkich ścieżek moich, i na ślad nóg moich następujesz.

A dáváš do klady nohy mé, a šetříš všech stezek mých, na paty noh mých našlapuješ;

28 Choć jako spróchniałe drzewo niszczeję; a jako szata, którą mól psuje.

Ješto člověk jako hnis kazí se, a jako roucho, kteréž jí mol.