Hebrajczyków 6
1 Przetoż zaniechawszy początkowych nauk o Chrystusie, miejmy się ku doskonałości, nie znowu zakładając grunty pokuty od uczynków martwych i wiary w Boga.
Темже оставльше начала Христова слово, на совершение да ведемся, не паки основание покаяния полагающе от мертвых дел, и веры в Бога,
крещений учения, возложения же рук, воскресения же мертвых и суда вечнаго. (aiōnios g166)
3 A to uczynimy, jeźli tylko Bóg dopuści.
И сие сотворим, аще Бог повелит.
4 Albowiem niemożebne jest, aby ci, którzy są raz oświeceni i skosztowali daru niebieskiego, i uczestnikami się stali Ducha Świętego,
Невозможно бо просвещенных единою и вкусивших дара небеснаго, и причастников бывших Духа Святаго,
и добраго вкусивших Божия глаголгола и силы грядущаго века, (aiōn g165)
6 Gdyby odpadli, aby się zaś odnowili ku pokucie, jako ci, którzy sobie znowu krzyżują Syna Bożego i jawnie go sromocą.
и отпадших, паки обновляти в покаяние, второе распинающих Сына Божия себе и обличающих.
7 Albowiem ziemia, która często na się przychodzący deszcz pije i rodzi ziele przygodne tym, którzy ją sprawują, bierze błogosławieństwo od Boga;
Земля бо пившая сходящий на ню множицею дождь и раждающая былия добрая оным, имиже и делаема бывает, приемлет благословение от Бога:
8 Lecz która przynosi ciernie i osty, odrzucona jest i bliska przeklęstwa, która na koniec bywa spalona.
а износящая терния и волчец непотребна есть и клятвы близ, еяже кончина в пожжение.
9 A wszakże, najmilsi! pewniśmy o was coś lepszego i zbawienia bliższego, chociaż tak mówimy.
Надеемся же о вас, возлюбленнии, лучших и придержащихся спасения, аще и тако глаголем.
10 Albowiem nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapamiętał pracy waszej i pracowitej miłości, którąście okazali ku imieniu jego, gdyście służyli świętym i jeszcze służycie.
Не обидлив бо Бог, забыти дела вашего и труда любве, юже показасте во имя Его, послуживше святым и служаще.
11 A żądamy, aby każdy z was toż staranie pokazywał ku nabyciu zupełnej nadziei aż do końca.
Желаем же, да кийждо вас являет тожде тщание ко извещению упования даже до конца,
12 Abyście nie byli gnuśnymi, ale naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość odziedziczyli obietnicę.
да не лениви будете, но подражателе наследствующих обетования верою и долготерпением.
13 Albowiem Bóg obietnicę czyniąc Abrahamowi, gdy nie miał przez kogo większego przysiąc, przysiągł przez siebie samego,
Аврааму бо обетовая Бог, понеже ни единем имяше болшим клятися, клятся Собою,
14 Mówiąc: Zaiste błogosławiąc błogosławić ci będę i rozmnażając rozmnożę cię.
глаголя: воистинну благословя благословлю тя и умножая умножу тя.
15 A tak długo czekając, dostąpił obietnicy.
И тако долготерпев, получи обетование.
16 Ludzieć wprawdzie przez większego przysięgają, a przysięga, która się dzieje ku potwierdzeniu, jest między nimi końcem wszystkich sporów.
Человецы бо болшим кленутся, и всякому их прекословию кончина во извещение клятва (есть).
17 Dlatego też Bóg chcąc dostatecznie okazać dziedzicom obietnicy nieodmienność rady swojej, uczynił na to przysięgę,
В немже лишше хотя Бог показати наследником обетования непреложное совета Своего, ходатайствова клятвою:
18 Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne (w których niemożebne, aby Bóg kłamał), warowną pociechę mieli, my, którzyśmy się uciekli ku otrzymaniu wystawionej nadziei,
да двема вещьми непреложными, в нихже невозможно солгати Богу, крепкое утешение имамы прибегшии ятися за предлежащее упование,
19 Którą mamy jako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną, i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę,
еже аки котву имамы души, тверду же и известну, и входящую во внутреннейшее завесы,
