Hebrajczyków 6
1 Przetoż zaniechawszy początkowych nauk o Chrystusie, miejmy się ku doskonałości, nie znowu zakładając grunty pokuty od uczynków martwych i wiary w Boga.
Therefore leaving the principles of the doctrine of Christ, let us go on to perfection; not laying again the foundation of repentance from dead works, and of faith toward God,
Of the doctrine of baptisms, and of laying on of hands, and of the resurrection of the dead, and of eternal judgment. (aiōnios g166)
3 A to uczynimy, jeźli tylko Bóg dopuści.
And this will we do, if God permit.
4 Albowiem niemożebne jest, aby ci, którzy są raz oświeceni i skosztowali daru niebieskiego, i uczestnikami się stali Ducha Świętego,
For it is impossible for those who have been once enlightened, and have tasted of the heavenly gift, and have been made partakers of the Holy Spirit,
And have tasted the good word of God, and the powers of the world to come, (aiōn g165)
6 Gdyby odpadli, aby się zaś odnowili ku pokucie, jako ci, którzy sobie znowu krzyżują Syna Bożego i jawnie go sromocą.
If they shall fall away, to renew them again to repentance; seeing they crucify to themselves the Son of God afresh, and put him to an open shame.
7 Albowiem ziemia, która często na się przychodzący deszcz pije i rodzi ziele przygodne tym, którzy ją sprawują, bierze błogosławieństwo od Boga;
For the earth which drinketh in the rain that cometh often upon it, and bringeth forth herbs useful for them by whom it is tilled, receiveth blessing from God:
8 Lecz która przynosi ciernie i osty, odrzucona jest i bliska przeklęstwa, która na koniec bywa spalona.
But that which beareth thorns and briers is rejected, and is close to being cursed; whose end is to be burned.
9 A wszakże, najmilsi! pewniśmy o was coś lepszego i zbawienia bliższego, chociaż tak mówimy.
But, beloved, we are persuaded better things of you, and things that accompany salvation, though we thus speak.
10 Albowiem nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapamiętał pracy waszej i pracowitej miłości, którąście okazali ku imieniu jego, gdyście służyli świętym i jeszcze służycie.
For God is not unrighteous to forget your work and labour of love, which ye have shown toward his name, in that ye have ministered to the saints, and do minister.
11 A żądamy, aby każdy z was toż staranie pokazywał ku nabyciu zupełnej nadziei aż do końca.
And we desire each one of you to show the same diligence to the full assurance of hope to the end:
12 Abyście nie byli gnuśnymi, ale naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość odziedziczyli obietnicę.
That ye be not slothful, but followers of them who through faith and patience inherit the promises.
13 Albowiem Bóg obietnicę czyniąc Abrahamowi, gdy nie miał przez kogo większego przysiąc, przysiągł przez siebie samego,
For when God made promise to Abraham, because he could swear by no greater, he swore by himself,
14 Mówiąc: Zaiste błogosławiąc błogosławić ci będę i rozmnażając rozmnożę cię.
Saying, Surely blessing I will bless thee, and multiplying I will multiply thee.
15 A tak długo czekając, dostąpił obietnicy.
And so, after he had patiently endured, he obtained the promise.
16 Ludzieć wprawdzie przez większego przysięgają, a przysięga, która się dzieje ku potwierdzeniu, jest między nimi końcem wszystkich sporów.
For men verily swear by the greater: and an oath for confirmation is to them an end of every dispute.
17 Dlatego też Bóg chcąc dostatecznie okazać dziedzicom obietnicy nieodmienność rady swojej, uczynił na to przysięgę,
In the same way God, willing more abundantly to show to the heirs of promise the immutability of his counsel, confirmed it by an oath:
18 Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne (w których niemożebne, aby Bóg kłamał), warowną pociechę mieli, my, którzyśmy się uciekli ku otrzymaniu wystawionej nadziei,
That by two immutable things, in which it was impossible for God to lie, we might have a strong consolation, who have fled for refuge to lay hold upon the hope set before us:
19 Którą mamy jako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną, i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę,
Which hope we have as an anchor of the soul, both sure and steadfast, and one which entereth into that within the veil;
