Hebrajczyków 4

1 Bójmyż się tedy, aby snać zaniedbawszy obietnicy o wejściu do odpocznienia jego, nie zdał się kto z was być upośledzony.

aparaM tadvizrAmaprApteH pratijJA yadi tiSThati tarhyasmAkaM kazcit cet tasyAH phalena vaJcito bhavet vayam etasmAd bibhImaH|

2 Albowiem i nam zwiastowana jest Ewangielija jako i onym; ale im nie pomogło słowo, które słyszeli, przeto iż nie było złączone z wiarą tych, którzy słyszeli.

yato 'smAkaM samIpe yadvat tadvat teSAM samIpe'pi susaMvAdaH pracArito 'bhavat kintu taiH zrutaM vAkyaM tAn prati niSphalam abhavat, yataste zrotAro vizvAsena sArddhaM tannAmizrayan|

3 Albowiem wnijdziemy do odpocznienia, którzyśmy uwierzyli, jako powiedział: Przetożem przysiągł w gniewie moim, że nie wnijdą do odpocznienia mojego; choć dokonane są dzieła Boże od założenia świata.

tad vizrAmasthAnaM vizvAsibhirasmAbhiH pravizyate yatastenoktaM, "ahaM kopAt zapathaM kRtavAn imaM, pravekSyate janairetai rna vizrAmasthalaM mama|" kintu tasya karmmANi jagataH sRSTikAlAt samAptAni santi|

4 Albowiem tak powiedział na jednem miejscu o siódmym dniu: I odpoczął Bóg dnia siódmego od wszystkich spraw swoich.

yataH kasmiMzcit sthAne saptamaM dinamadhi tenedam uktaM, yathA, "IzvaraH saptame dine svakRtebhyaH sarvvakarmmabhyo vizazrAma|"

5 A tu zasię: Że nie wnijdą do odpocznienia mego.

kintvetasmin sthAne punastenocyate, yathA, "pravekSyate janairetai rna vizrAmasthalaM mama|"

6 Ponieważ tedy to zostaje, że niektórzy wchodzą do niego, a ci, którym pierwej zwiastowano, nie weszli dla niedowiarstwa,

phalatastat sthAnaM kaizcit praveSTavyaM kintu ye purA susaMvAdaM zrutavantastairavizvAsAt tanna praviSTam,

7 Zasię naznacza dzień niektóry: Dziś, mówiąc przez Dawida po tak długim czasie (jako powiedziano): Dziś, jeźlibyście głos jego usłyszeli, nie zatwardzajcież serc waszych.

iti hetoH sa punaradyanAmakaM dinaM nirUpya dIrghakAle gate'pi pUrvvoktAM vAcaM dAyUdA kathayati, yathA, "adya yUyaM kathAM tasya yadi saMzrotumicchatha, tarhi mA kurutedAnIM kaThinAni manAMsi vaH|"

8 Albowiem jeźliby im Jozue odpocznienie sprawił, nie mówiłby był potem o inszym dniu.

aparaM yihozUyo yadi tAn vyazrAmayiSyat tarhi tataH param aparasya dinasya vAg IzvareNa nAkathayiSyata|

9 A tak zostaje jeszcze odpocznienie ludowi Bożemu.

ata Izvarasya prajAbhiH karttavya eko vizrAmastiSThati|

10 Albowiem ktobykolwiek wszedł do odpocznienia jego i on także odpoczął od spraw swoich, jako i Bóg od swoich.

aparam Izvaro yadvat svakRtakarmmabhyo vizazrAma tadvat tasya vizrAmasthAnaM praviSTo jano'pi svakRtakarmmabhyo vizrAmyati|

11 Starajmyż się tedy, abyśmy weszli do onego odpocznienia, żeby kto nie wpadł w tenże przykład niedowiarstwa.

ato vayaM tad vizrAmasthAnaM praveSTuM yatAmahai, tadavizvAsodAharaNena ko'pi na patatu|

12 Boć żywe jest słowo Boże i skuteczne, i przeraźliwsze nad wszelki miecz po obu stronach ostry, i przenikające aż do rozdzielenia i duszy, i ducha, i stawów, i szpików, i rozeznawające myśli i zdania serdeczne.

Izvarasya vAdo'maraH prabhAvaviziSTazca sarvvasmAd dvidhArakhaGgAdapi tIkSNaH, aparaM prANAtmano rgranthimajjayozca paribhedAya vicchedakArI manasazca saGkalpAnAm abhipretAnAJca vicArakaH|

13 A nie masz żadnego stworzenia, które by nie było jawne przed obliczem jego; owszem wszystkie rzeczy obnażone są i odkryte oczom tego, o którym mówimy.

aparaM yasya samIpe svIyA svIyA kathAsmAbhiH kathayitavyA tasyAgocaraH ko'pi prANI nAsti tasya dRSTau sarvvamevAnAvRtaM prakAzitaJcAste|

14 Przetoż mając najwyższego kapłana wielkiego, który przeniknął niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmyż się tego wyznania.

aparaM ya uccatamaM svargaM praviSTa etAdRza eko vyaktirarthata Izvarasya putro yIzurasmAkaM mahAyAjako'sti, ato heto rvayaM dharmmapratijJAM dRDham AlambAmahai|

15 Albowiem nie mamy najwyższego kapłana, który by nie mógł z nami cierpieć krewkości naszych, lecz skuszonego we wszystkiem na podobieństwo nas, oprócz grzechu.

asmAkaM yo mahAyAjako 'sti so'smAkaM duHkhai rduHkhito bhavitum azakto nahi kintu pApaM vinA sarvvaviSaye vayamiva parIkSitaH|

16 Przystąpmyż tedy z ufnością do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i łaskę znaleźli ku pomocy czasu przygodnego.

ataeva kRpAM grahItuM prayojanIyopakArArtham anugrahaM prAptuJca vayam utsAhenAnugrahasiMhAsanasya samIpaM yAmaH|