Dzieje 3
1 A Piotr i Jan społem wstępowali do kościoła w godzinę modlitwy, dziewiątą.
Pea naʻe ʻohake fakataha ʻa Pita mo Sione ki he falelotu lahi ʻi he feituʻulaʻā lotu, ʻaia ko hono hiva.
2 A mąż niektóry będąc chromy, zaraz z żywota matki swojej był noszony, którego na każdy dzień sadzano u drzwi kościelnych, które zwano piękne, aby prosił jałmużny od tych, którzy wchodzili do kościoła.
Pea ko e tangata ʻe taha naʻe pipiki talu hono fanauʻi, naʻe fata ange ʻi he ʻaho kotoa pē, ʻo tuku ʻi he matapā ʻoe falelotu lahi ʻaia naʻe ui ko e Fakasanisani, ke kole kiate kinautolu naʻe hū ki he falelotu lahi;
3 Ten ujrzawszy Piotra i Jana, że mieli wnijść do kościoła, prosił ich o jałmużnę.
Pea mamata ia kia Pita mo Sione ʻoku fai ke na hū ki he falelotu lahi, pea ne kole.
4 A Piotr z Janem pilnie na niego patrząc, rzekli: Wejrzyj na nas!
Pea sio fakamamaʻu ʻa Pita mo Sione kiate ia, ʻo na pehē, “Sio mai kiate kimaua.”
5 Tedy on z pilnością patrzał na nie, spodziewając się co wziąć od nich.
Pea tokanga atu ia kiate kinaua, ʻo ʻamanaki te ne maʻu ha meʻa ʻiate kinaua.
6 I rzekł Piotr: Srebra i złota nie mam; lecz co mam, to ci daję: W imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego wstań, a chodź.
Pea toki pehē ʻe Pita, “Ko e siliva mo e koula ʻoku ʻikai te u maʻu; ka ko ia ʻoku ou maʻu te u foaki kiate koe: ʻi he huafa ʻo Sisu Kalaisi ʻo Nāsaleti tuʻu hake ʻo ʻalu.”
7 A ująwszy go za prawą rękę jego, podniósł go, a zarazem utwierdzone były nogi jego i kostki.
Pea naʻa ne puke ia ʻi hono nima toʻomataʻu, ʻo fokotuʻu hake ia: pea naʻe mālohi leva hono vaʻe mo hono tungaʻivaʻe.
8 I wyskoczywszy, stanął i chodził, a wszedł z nimi do kościoła, chodząc i skacząc, a chwaląc Boga.
Pea hopo hake ia ʻo tuʻu, mo ʻeveʻeva, pea nau hū fakataha mo ia ki he falelotu lahi, kuo ʻeveʻeva, mo hopohopo, pea fakamālō ki he ʻOtua.
9 A widział go wszystek lud chodzącego i chwalącego Boga.
Pea naʻe mamata ʻae kakai kotoa pē kiate ia, ʻoku ʻeveʻeva mo fakamālō ki he ʻOtua;
10 I poznali go, iż to on był, który dla jałmużny siadał u drzwi pięknych kościelnych; i napełnieni są strachu i zdumienia nad tem, co mu się stało.
Pea naʻa nau ʻilo ko ia ia naʻe nofo ʻo kole ʻi he matapā Fakasanisani ʻoe falelotu lahi: pea naʻe mātuʻaki ofo ʻakinautolu mo fakatumutumu ʻi he meʻa kuo fai kiate ia.
11 A gdy się trzymał on chromy, który był uzdrowiony, Piotra i Jana, zbieżał się do nich wszystek lud do przysionka, który zwano Salomonowym, zdumiawszy się.
Pea ʻi heʻene kei puke kia Pita mo Sione ʻe he tangata pipiki kuo fakamoʻui, naʻe feleleʻi ki ai ʻae kakai kotoa pē, ʻoku nau ofo lahi, ki he fale hala, ʻoku fakahingoa kia Solomone.
12 Co widziąc Piotr, przemówił do ludu: Mężowie Izraelscy! cóż się temu dziwujecie, albo czemu się nam tak pilnie przypatrujecie, jakobyśmy to własną mocą albo pobożnością uczynili, aby ten chodził?
Pea kuo mamata ʻa Pita ki ai, pea pehē ʻe ia ki he kakai, “ʻAe kau tangata ʻIsileli, ko e hā ʻoku mou ofo ai ʻi he meʻa ni? Pea ko e hā ʻoku mou sio fakamamaʻu ai kiate kimaua, ʻo hangē kuo ma ngaohi ʻi haʻama mālohi pe māʻoniʻoni ʻamaua ke ʻeveʻeva ʻae tangata ni?
13 Bóg Abrahama i Izaaka i Jakóba, Bóg ojców naszych, uwielbił Jezusa, Syna swego, któregoście wy wydali i zaparliście się go przed twarzą Piłatową, który go sądził być godnym wypuszczenia.
Ko e ʻOtua ʻo ʻEpalahame, mo ʻAisake, mo Sēkope, ko e ʻOtua ʻoe tau ngaahi tamai, kuo ne fakaongoongolelei hono ʻAlo ko Sisu; ʻaia naʻa mou tukuakiʻi pea liʻaki ʻi he ʻao ʻo Pailato, ka naʻe mātuʻaki loto ia ki hono tukuange.
14 A wyście się onego świętego i sprawiedliwego zaparli, a prosiliście o mężobójcę, aby wam był darowany.
Ka naʻa mou liʻaki ʻae tokotaha māʻoniʻoni mo angatonu, pea kole ke tuku ʻae tangata fakapō kiate kimoutolu;
15 I zabiliście dawcę żywota, którego Bóg wzbudził od umarłych, czego my świadkami jesteśmy.
Kae tāmateʻi ʻae ʻEiki ʻoe moʻui, ʻaia kuo fokotuʻu ʻe he ʻOtua mei he mate; pea ko e kau fakamoʻoni ʻakimautolu ki ai.
16 A przez wiarę w imię jego, tego, którego wy widzicie i znacie, utwierdziło imię jego; wiara, mówię, która przez niego jest, dała temu to zupełne zdrowie przed obliczem was wszystkich.
Pea ko hono huafa, ko e tui ki hono huafa, kuo ne fakamālohi ʻae tangata ni, ʻaia ʻoku mou mamata pea ʻiloʻi: ʻio, ko e tui kiate ia, kuo maʻu ai ʻe he tangata ni ʻae moʻui haohaoa ni ʻi he ʻao ʻomoutolu kotoa pē.
17 Ale teraz, bracia! wiem, żeście to z niewiadomości uczynili, jako i książęta wasi.
“Pea ko eni, ʻe kāinga, ʻoku ou ʻilo ne mou fai ia ʻi he vale, pea pehē foki mo hoʻomou kau pule.
18 Lecz Bóg, co przez usta wszystkich proroków swoich przepowiedział, iż Chrystus jego cierpieć miał, to tak ziścił.
Ka ko e ngaahi meʻa ko ia naʻe tomuʻa fakahā ʻe he ʻOtua ʻi he ngutu ʻo ʻene kau palōfita kotoa pē, ʻe mamahi ai ʻa Kalaisi, kuo ne fakamoʻoni ia.
19 Przetoż pokutujcie, a nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze.
Ko ia ke mou fakatomala, pea liliu, ke fakamolemole ai hoʻomou angahala, koeʻuhi ke hoko mai ʻae ngaahi ʻaho ʻoe fakamoʻui mei he ʻao ʻoe ʻEiki;
20 Gdyby przyszły czasy ochłody od obliczności Pańskiej, a posłałby onego, który wam opowiedziany jest, Jezusa Chrystusa.
Pea te ne fekau mai ʻa Sisu Kalaisi, ʻaia naʻe tomuʻa malangaʻaki kiate kimoutolu:
21 Który zaiste niebiosa ma objąć aż do czasu naprawienia wszystkich rzeczy, co był przepowiedział Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków. (aiōn g165)
ʻAia ʻe maʻu ʻe he langi, kaeʻoua ke hoko mai ʻae kuonga ʻoe liliu ʻoe meʻa kotoa pē, ʻaia kuo lea ki ai ʻae ʻOtua ʻi he ngutu ʻo ʻene kau palōfita māʻoniʻoni kotoa pē talu mei he ngaohi ʻa māmani. (aiōn g165)
22 Albowiem Mojżesz do ojców rzekł: Proroka wam wzbudzi Pan, Bóg wasz, z braci waszych, jako mię; onego słuchać będziecie we wszystkiem, cokolwiek do was mówić będzie.
He naʻe lea moʻoni ʻa Mōsese ki he ngaahi tamai, [ʻo pehē], ‘ʻE fokotuʻu ʻe he ʻEiki ko homou ʻOtua ha palōfita kiate kimoutolu ʻi homou kāinga, ʻo hangē ko au; pea te mou fanongo kiate ia ʻi he ngaahi meʻa kotoa pē te ne leaʻaki kiate kimoutolu.
23 I stanie się, że każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu.
Pea ʻe pehē, ko e tangata kotoa pē ʻe ʻikai tokanga ki he palōfita ko ia, ʻe fakaʻauha ia mei he kakai.’
24 Aleć i wszyscy prorocy od Samuela i od innych po nim, ilekolwiek ich mówiło, przepowiadali też te dni.
ʻIo, pea ko e kau palōfita kotoa pē meia Samuela mo kinautolu ki mui ni, ʻakinautolu naʻe lea, naʻa nau kikite ki he ngaahi ʻaho ni.
25 Wy jesteście synami prorockimi i przymierza, które postanowił Bóg z ojcami naszymi, mówiąc do Abrahama: A w nasieniu twojem błogosławione będą wszystkie narody ziemi.
Ko e fānau ʻae kau palōfita ʻakimoutolu, pea mo e fuakava naʻe fai ʻe he ʻOtua mo ʻetau ngaahi tamai, ʻi heʻene pehē kia ʻEpalahame, ‘Pea ʻi ho hako ʻe monūʻia ʻae faʻahinga kotoa pē ʻo māmani.’
26 Wamci naprzód Bóg wzbudziwszy Syna swego Jezusa, posłał go, aby wam błogosławił; żeby się każdy z was odwrócił od złości swoich.
Pea ʻi he fokotuʻu ʻe he ʻOtua hono ʻAlo ko Sisu, kuo ne tomuʻa fekau ia kiate kimoutolu, ke ne tāpuakiʻi ʻakimoutolu, ʻi he tafoki ʻakimoutolu taki taha mei heʻene hia.”
