Jana 20
1 W niedzielę, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, przyszła do grobu Maria z Magdali. Zobaczyła, że głaz zamykający wejście jest odsunięty.
Vjwngalu gv arukamchi bv, kanv ngv doodv dubv, Meri Magdalene nyibung lo vngto okv aagiagv vlwng nga naala naa rodubv kaapa toku.
2 Pobiegła więc do Szymona Piotra i do ucznia, który był najbliższym przyjacielem Jezusa, ze słowami: —Ktoś zabrał z grobu Pana i nie wiem, gdzie Go położono!
Nw Saimon Pitar okv Jisu gv paknam kvvbi lvbwlaksu vdwgvlo riolwk toku, okv bunua minpa jitoku, “Bunu Ahtunyi nyibung loka naaropvku vla, okv ngonu chima ogolo bunu ninyia vvpvpvkudw!”
3 Piotr wraz z tym uczniem szybko wybrali się do grobu.
Vbvrikunamv Pitar la okv kvvbi lvbwlaksu angv nyibung bv vngtoku.
4 Biegli razem, ale tamten wyprzedził Piotra i pierwszy dobiegł na miejsce.
Bunyi anyiv rioba sito, vbvritola kvvbi lvbwlaksu angv Pitarnyi riogo yala nyibung lo riochi choyato.
5 Zajrzał i zobaczył leżące płótna, ale nie wszedł do środka.
Hv gubwngto okv kaanammv vji koopa kvlap nvnv nga kaapato, vbvritola hv arwngbv aamato.
6 Po chwili nadbiegł Szymon Piotr. Wszedł do grobowca i zaczął oglądać płótna
Ninyigv adar lo Saimon Pitar aatoku, okv nw arwngbv jokdajokrayato. Nw kvlap nvnv vji koopa nga ho doodubv kaatoku
7 oraz chustę okrywającą głowę Jezusa, która leżała zwinięta nie z płótnami, ale osobno.
okv Jisu gv dumpo nga heebum nvnv vjiv kvlap nvnv vji a lvkobv doomato, vbvritola achikaik tvvla doosuto.
8 Potem również uczeń, który pierwszy dobiegł na miejsce, wszedł do środka. Zobaczył pusty grób i uwierzył.
Vbvrikunamv kvvbi lvbwlaksu nyibunglo aachi choyanv angvka arwngbv aatoku; hv kaatokula okv mvngjwng toku.
9 Do tej pory nie rozumieli bowiem słów Pisma, mówiących, że Jezus ma zmartwychwstać.
Bunu vjaklodvbv Darwknv kitaplo hv sinam lokv turrap rungreku vnama chima bwngto.
10 Po tym wszystkim uczniowie wrócili do domu.
Vbvrikunamv lvbwlaksu vdwv naambv vngkur nyatoku.
11 Maria z Magdali stała natomiast przed wejściem do grobu i płakała. Po chwili, gdy zajrzała do środka,
Meri nyibung gv agumlo kapla daktoku. Nw vbv kapdung rilo, nw gubwngla okv nyibung arung nga kaabungto
12 zobaczyła dwóch aniołów w białych szatach. Jeden siedział w miejscu, w którym leżała głowa Jezusa, drugi—w miejscu, w którym były Jego stopy.
okv nyido gindung anyigo vji yapung tojinv kotola Jisunyi vvpvku hoka doodubv kaatoku, akonv dumpo dooku kyambv okv akonv lvpa dooku kyambv,
13 —Dlaczego płaczesz?—zapytali ją aniołowie. —Ktoś zabrał mojego Pana i nie wiem, gdzie Go położył—odpowiedziała.
“Nyimv, ogubv kapdunv?” Vla bunu ninyia tvvkato. Nw mirwksito, “Bunu ngoogv Ahtunyi naaropvku, okv ngo chima bunu ninyia ogolo vvpvpvkudw!”
14 Następnie odwróciła się i zobaczyła stojącego Jezusa, ale Go nie poznała.
Vbvrikunamv nw dakkurdakjur namv Jisunyi hoka dakdubv kaapa toku; vbvritola nw um Jisu kv vla chimato.
15 —Dlaczego płaczesz? Kogo szukasz?—zapytał Jezus. —Panie, jeśli to ty Go wyniosłeś, powiedz, gdzie Go położyłeś, a ja Go stamtąd wezmę—powiedziała Maria, myśląc, że to ogrodnik.
“Nyimv, no ogubv kapdunv?” Jisu ninyia tvvkato. “No Yvvnyila kaakar dunv?” Nw um nayam kaaya nvgo vla ninyia mvngto, vkvlvgabv nw ninyia mintoku, “No ninyia naaropvnvbolo, tamsarnv, nga minpalabv no ninyia ogolo vvpv pvnvla, ngo vngla ninyia naaku nvpvla.”
16 —Mario!—rzekł Jezus. —Rabbuni! (to znaczy: „Nauczycielu!”)—powiedziała Maria.
Jisu ninyia mintoku, “Meri!” Nw dakrwk toku ninyigv takbv okv Hebru gaam bv minto, “Rabboni!” (So minam si “Tamsarnv.”)
17 —Nie zatrzymuj Mnie—rzekł Jezus. —Jeszcze nie wstąpiłem do Ojca. Idź natomiast do moich braci i powiedz im: Idę do mojego Ojca i do waszego Ojca, do mojego Boga i do waszego Boga.
Jisu ninyia minto, “Ngam mvsit mabvka, ogulvgavbolo ngo vjaklodvbv Abu gvlo chaakorla chaalin madv. Vbvritola vngnyila ngoogv boru vdwa minpa jiteka ngo ngo Abu okv bunugv Abu bv rikunv gvlo okv ngoogv Pwknvyarnv okv bunugv Pwknvyarnvbv rikunv gvlo vngkur jikunv.”
18 Wtedy Maria udała się do uczniów i oznajmiła: —Widziałam Pana!—i powtórzyła im, co jej powiedział.
Vkvlvgabv Meri Magdalene vngtoku okv ninyigv lvbwlaksu vdwa minpa jitoku nw Ahtunyi kaapv nvkv vla okv ninyigv bunua minam vdwa hv mintam jitoku.
19 Jeszcze tego samego dnia, wieczorem, uczniowie zebrali się w jednym miejscu. Bali się przywódców, więc spotkali się za zamkniętymi drzwiami. Nagle do pomieszczenia, w którym byli, wszedł Jezus—stanął pośrodku nich i powiedział: —Pokój wam!
Vjwngalu gv arium riumdwng bv, okv lvbwlaksu vdwv bunu adarai lo agi a koktum sutola lvkobv dookum nyato, ogulvgavbolo bunu Jius nyi kainv vdwa busu nyato. Vbvrikunamv Jisu aatoku okv bunu gvlo daktoku. Nw minto, “Sarsopoyo ngv nonu gvlo lvkobv doolwk laka.”
20 I pokazał im przebite ręce oraz bok. Na widok żywego Pana ogarnęła ich radość.
Vbv miro kochingbv, nw ninyigv laak okv hubyam a bunua kaatam toku. Lwbwlaksu vdwv Jisunyi kaatokula achialvbv mvngpu nyatoku.
21 On zaś powtórzył: —Pokój wam! Jak Ojciec posłał Mnie, tak i Ja posyłam was.
Jisu bunua lvkodv mindvto, “Sarsopoyo ngv nonu gvlo lvkobv doolwk laka. Abu gv ngam vngmunam apiabv ngo nonua vngmu dunv,”
22 Po tych słowach tchnął na nich i rzekł: —Weźcie Ducha Świętego!
Vbvrikunamv nw bunu gvlo saklwk toku okv minto, “Darwknv Dow ha naarwk silaka.
23 Ci, których uwolnicie od grzechów, będą od nich wolni, ci zaś, których nie uwolnicie, pozostaną w grzechach.
Nonu nyi vdwgv rimur a mvngnga jibolo, bunuaka mvngnga jireku; nonu bunua mvngnga mabolo, bunuaka mvngnga mare.”
24 Nie było wtedy wśród nich jednego ucznia—Tomasza, zwanego Bliźniakiem.
Lwbwlaksu vring gola anyi lokv akin gonv, Tomas (Bvngpiam sinam vla minam) Jisu gv bunu gvlo aarilo hoka bunua lvkobv doomato.
25 Pozostali powiedzieli mu więc: —Słuchaj! Widzieliśmy Pana! —Co takiego?!—zawołał Tomasz. —Jeżeli nie zobaczę na Jego rękach śladów po gwoździach i nie włożę w nie palca, nie uwierzę! Jeśli nie włożę ręki w Jego przebity bok—nie uwierzę!
Vkvlvgabv kvvbi lvbwlaksu vdwv, “Ngonu Ahtunyi kaapv kunv!” vla ninyia mintamto. Tomas bunua minto, “Ngo vdwlo ninyigv laak lokv kili taknam ungv nga kaala ngoogv lakching ngv chilwk maredw, ngo mvngjwng mare.”
26 Minęło osiem dni i uczniowie znowu zebrali się w jednym miejscu. Tym razem Tomasz był z nimi. Podobnie jak poprzednio, Jezus wszedł pomimo zamkniętych drzwi, stanął pośrodku i powiedział: —Pokój wam!
Alu lokkanw kochingbv lvbwlaksu vdwv lvkodv agi a koktum tvvla doobam nyato, okv Tomas bunua lvkobv doobam toku. Agi a mvtum toku, vbvritola Jisu aato okv bunua lvkobv dakto okv minto, “Sarsopoyo namv nonua lvkobv doolwk laka.”
27 Następnie rzekł do Tomasza: —Włóż palec w moje ręce. Włóż rękę w mój bok. I nie bądź już niedowiarkiem, ale uwierz!
Vbvrikunamv nw Tomasnyi minto, “Ngoogv laakka kaato kuka, okv noogv lakching ngv chilwk tvkuka; vbvrikunamv noogv lak v ilinla okv ngoogv hubyam so mamkato. No gv mvngjwng mabv rinam a kayu tokula hoka mvngjwng tokuka!”
28 —Jesteś moim Panem i Bogiem!—zawołał Tomasz.
Tomas ninyi mirwk toku, “Ngoogv Ahtu okv ngoogv Pwknvyarnv!”
29 —Uwierzyłeś, bo Mnie zobaczyłeś?—odparł Jezus. —Szczęśliwi są jednak ci, którzy uwierzyli, chociaż Mnie nie widzieli!
Jisu ninyia minto, “No ngam kaakunam lvgabv mvngjwng duku ai? Vdwgo mvngpu vku yvvdw ngam kaamabv mvngjwng dunv!”
30 Jezus uczynił na oczach uczniów o wiele więcej cudów niż to opisano w tej księdze.
Ninyigv lvbwlaksu vdwgv kaagia lo Jisu kvvbi lamrwpanam vkv achialvgo kaatamto um so kitap so lvkgap pvma.
31 Te jednak, które się w niej znalazły, zostały zapisane po to, abyście uwierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga, i abyście wierząc Mu otrzymali życie wieczne.
Vbvritola so lvkgap pvvnam vdw so gv lvkwng ngv nonua Jisunyi Kristo, Pwknvyarnv gv Kuunyilo ngv vla mvngjwng modukubv, okv nonugv vbv ninyi mvngjwng kolokv nonu turbwng nama paadu kubv.
