غزل غزلها 1
| غزل غزلهای سلیمان. | 1 |
Das Hohelied Salomos.
| مرا با لبانت ببوس، زیرا عشق تو دلپذیرتر از شراب است. | 2 |
Er küsse mich mit dem Kusse seines Mundes; denn deine Liebe ist lieblicher als Wein.
| تو خوشبو هستی و نامت رایحهٔ عطرهای دل‌انگیز را به خاطر می‌آورد؛ عجیب نیست که دختران شیفتهٔ تو می‌شوند. | 3 |
Es riechen deine Salben köstlich; dein Name ist eine ausgeschüttete Salbe, darum lieben dich die Jungfrauen.
| مرا با خود بِبَر، بیا تا از اینجا دور شویم. پادشاه مرا به حجلۀ خود ببرد. دوستان تو مایۀ شادی و سرور ما هستی؛ عشق تو را بیش از شراب می‌ستاییم. محبوبه شایسته است که تو را تحسین کنند. | 4 |
Zieh mich dir nach, so laufen wir. Der König führte mich in seine Kammern. Wir freuen uns und sind fröhlich über dir; wir gedenken an deine Liebe mehr denn an den Wein. Die Frommen lieben dich.
| ای دختران اورشلیم، من سیاه اما زیبا هستم، همچون چادرهای قیدار و خیمه‌های سلیمان. | 5 |
Ich bin schwarz, aber gar lieblich, ihr Töchter Jerusalems, wie die Hütten Kedars, wie die Teppiche Salomos.
| به من که سیاه هستم اینچنین خیره مشوید، زیرا آفتاب مرا سوزانیده است. برادرانم بر من خشمگین شده مرا فرستادند تا در زیر آفتاب سوزان از تاکستانها نگاهبانی کنم، و من نتوانستم از تاکستان خود مراقبت نمایم. | 6 |
Seht mich nicht an, daß ich so schwarz bin; denn die Sonne hat mich so verbrannt. Meiner Mutter Kinder zürnen mit mir. Sie haben mich zur Hüterin der Weinberge gesetzt; aber meinen eigenen Weinberg habe ich nicht behütet.
| ای محبوب من، به من بگو امروز گله‌ات را کجا می‌چرانی؟ هنگام ظهر گوسفندانت را کجا می‌خوابانی؟ چرا برای یافت تو، در میان گله‌های دوستانت سرگردان شوم؟ | 7 |
Sage mir an, du, den meine Seele liebt, wo du weidest, wo du ruhest im Mittage, daß ich nicht hin und her gehen müsse bei den Herden deiner Gesellen.
| ای زیباترین زن دنیا، اگر نمی‌دانی، رد گله‌ها را بگیر و به سوی خیمه‌های چوپانان بیا و در آنجا بزغاله‌هایت را بچران. | 8 |
Weiß du es nicht, du schönste unter den Weibern, so gehe hinaus auf die Fußtapfen der Schafe und weide deine Zicklein bei den Hirtenhäusern.
| ای محبوبهٔ من، تو همچون مادیان ارابهٔ فرعون، زیبا هستی. | 9 |
Ich vergleiche dich, meine Freundin, meinem Gespann an den Wagen Pharaos.
| گونه‌هایت با گوشواره‌هایت چه زیباست، گردنت با جواهراتش چه دلرباست. | 10 |
Deine Backen stehen lieblich in den Kettchen und dein Hals in den Schnüren.
| ما برایت گوشواره‌های طلا با آویزه‌های نقره خواهیم ساخت. | 11 |
Wir wollen dir goldene Kettchen machen mit silbernen Pünktlein.
| آنگاه که پادشاه بر سفرۀ خویش نشسته بود، اتاق از رایحۀ عطر من پر شد. | 12 |
Da der König sich herwandte, gab meine Narde ihren Geruch.
| محبوب من که در سینه‌هایم آرمیده، رایحه‌ای چون مُر خوشبو دارد. | 13 |
Mein Freund ist mir ein Büschel Myrrhen, das zwischen meinen Brüsten hanget.
| محبوب من مانند شکوفه‌های حنا است که در باغهای عِین جِدی می‌رویند. | 14 |
Mein Freund ist mir eine Traube von Zyperblumen in den Weinbergen zu Engedi.
| تو چه زیبایی، ای محبوبهٔ من! چشمانت به زیبایی و لطافت کبوتران است. | 15 |
Siehe, meine Freundin, du bist schön; schön bist du, deine Augen sind wie Taubenaugen.
| ای محبوب من، تو چه جذاب و دوست داشتنی هستی! سبزه‌زارها بستر ما هستند | 16 |
Siehe, mein Freund, du bist schön und lieblich. Unser Bett grünt,
| و درختان سرو و صنوبر بر ما سایه می‌افکنند. | 17 |
unserer Häuser Balken sind Zedern, unser Getäfel Zypressen.
