غزل غزلها 7

1 ای شاهزادهٔ من، پاهای تو در صندل، چه زیباست. انحنای رانهایت همچون جواهراتی است که به دست هنرمندان ماهر تراش داده شده باشند.

«И шаһзадиниң қизи, Кәшлириңдә сениң қәдәмлириң немидегән гөзәл! Толғиған ямпашлириң гөһәрләрдәк, Чевәр һүнәрвән қолиниң һүниридур.

2 ناف تو مانند جامی است که پر از شراب گوارا باشد. کمر تو همچون خرمن گندمی است که سوسنها احاطه‌اش کرده باشند.

Киндигиң жумулақ бир қәдәһтур; Униң әбҗәш шараби кам әмәс; Қосиғиң буғдай догисидур, Әтрапиға нилупәрләр олишиду.

3 سینه‌هایت مثل بچه غزالهای دوقلو هستند.

Икки көксүң икки маралдәк, җәрәнниң қошкезикидур;

4 گردنت مثل برجی از عاج است و چشمانت مانند آب زلال برکه‌های حشبون نزد دروازهٔ بیت ربیم. بینی تو به زیبایی برج لبنان است که بر سر راه دمشق می‌باشد.

Бойнуң пил чишлиридин ясалған мунардур; Көзлириң Бат-Раббим қовуқи бойидики Һәшбон көлчәклиридәк, Бурнуң Дәмәшққә қарайдиған Ливан мунаридәктур;

5 سرت مانند کوه کَرمَل افراشته است و گیسوانت به لطافت اطلس‌اند، و حلقه‌های موهایت پادشاهان را اسیر خود می‌سازند.

Үстүңдә бешиң Кармәл теғидәк туриду; Бешиңдики өрүмә чачлириң сөсүн рәңликтур, Падиша бүдүр чачлириңниң мәһбусидур.

6 تو چه زیبایی، ای محبوبهٔ من؛ تو چه شیرین و چه دلپسندی!

И сөйгиним, һозурлар үчүн шунчә гөзәл, шунчә йеқимлиқтурсән!

7 مانند درخت نخل، بلند قامتی و سینه‌هایت همچون خوشه‌های خرماست.

Сениң боюң палма дәриғидәк, Көксүң үзүм ғунчилиридәктур.

8 به خود گفتم: «از این درخت نخل بالا خواهم رفت و شاخه‌هایش را خواهم گرفت.» سینه‌هایت مانند خوشه‌های انگور است و نفس تو بوی دل‌انگیز سیب می‌دهد؛

Мән: — «Палма дәриғи үстигә чиқимән, Шахлирини тутуп ямишимән; Көксилириң дәрвәқә үзүм тал ғунчилиридәк, Бурнуңниң пуриғи алмилардәк, таңлайлириңниң тәми әң есил шарапдәктур...».

9 بوسه‌هایت چون گواراترین شرابها است. محبوبه باشد که این شراب به محبوبم برسد و بر لبان و دهانش به ملایمت جاری شود.

«...мениң сөйүмлүгүмниң гелидин силиқ өтүп, Ләвләр, чишлардин тейилип чүшсун...!

10 من از آن محبوبم هستم و محبوبم مشتاق من است.

Мән мениң сөйүмлүгүмниңкидурмән, Униң тәқаззаси маңа қаритилиду».

11 ای محبوب من، بیا تا به دشتها برویم؛ شب را در دهکده‌ای به سر بریم،

«И сөйүмлүгүм, келәйли, Етизларға чиқайли; Йезиларда түнәп келәйли,

12 و صبح زود برخاسته، به میان تاکستانها برویم تا ببینیم که آیا درختان انگور گل کرده و گلهایشان شکفته‌اند؟ ببینیم درختان انار شکوفه کرده‌اند؟ در آنجا من عشق خود را به تو تقدیم خواهم کرد.

Үзүмзарлиққа чиқишқа балдур орундин турайли, Үзүм таллириниң бихлиған-бихлимиғанлиғини, Чечәкләрниң ечилған-ечилмиғанлиғини, Анарларниң бәрқ урған-урмиғанлиғини көрәйли; Әшу йәрдә муһәббәтлиримни саңа беғишлаймән.

13 مهر گیاهها رایحهٔ خود را پخش می‌کنند و نزدیک درهای ما همه نوع میوهٔ خوش طمع وجود دارد. من همه نوع لذت نو و کهنه برای تو، ای محبوب من، ذخیره کرده‌ام.

Муһәббәтгүлләр әшу йәрдә өз пуриғини пуритиду; Ишиклиримиз үстидә һәр хил есил мевә-чивиләр бардур, Йеңи һәм кониму бардур; Сән үчүн уларни топлап тәйярлидим, и сөйүмлүгүм!»