غزل غزلها 2
| من نرگسِ شارون و سوسن وادیها هستم. | 1 |
Ego flos campi, et lilium convallium.
| آری، محبوبهٔ من در میان زنان همچون سوسنی است در میان خارها. | 2 |
Sicut lilium inter spinas, sic amica mea inter filias.
| محبوب من در میان مردان مانند درخت سیبی است در میان درختان جنگلی. در زیر سایه‌اش می‌نشینم، و میوه‌اش کامم را شیرین می‌سازد. | 3 |
Sicut malus inter ligna silvarum, sic dilectus meus inter filios. Sub umbra illius quem desideraveram, sedi: et fructus eius dulcis gutturi meo.
| او مرا به تالار ضیافتش آورد و به همه نشان داد که چقدر مرا دوست دارد. | 4 |
Introduxit me in cellam vinariam, ordinavit in me charitatem.
| مرا با کشمش تقویت دهید، و جانم را با سیب تازه کنید، زیرا من از عشق او بیمارم. | 5 |
Fulcite me floribus, stipate me malis: quia amore langueo.
| دست چپ او زیر سر من است و دست راستش مرا در آغوش می‌کشد. | 6 |
Laeva eius sub capite meo, et dextera illius amplexabitur me.
| ای دختران اورشلیم، شما را به غزالها و آهوان صحرا قسم می‌دهم که مزاحم عشق ما نشوید. | 7 |
Adiuro vos filiae Ierusalem per capreas, cervosque camporum, ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam, quoadusque ipsa velit.
| گوش کنید! این محبوب من است که دوان‌دوان از کوهها و تپه‌ها می‌آید. | 8 |
Vox dilecti mei, ecce iste venit saliens in montibus, transiliens colles:
| محبوب من همچون غزال و بچه آهو است. او پشت دیوار ما از پنجره نگاه می‌کند. | 9 |
similis est dilectus meus capreae, hinnuloque cervorum. en ipse stat post parietem nostrum respiciens per fenestras, prospiciens per cancellos.
| محبوبم به من گفت: «ای محبوبهٔ من، ای زیبای من، برخیز و بیا. | 10 |
En dilectus meus loquitur mihi: Surge, propera amica mea, columba mea, formosa mea, et veni.
| زمستان گذشته است. فصل باران تمام شده و رفته است. | 11 |
Iam enim hiems transiit, imber abiit, et recessit.
| گلها شکفته و زمان نغمه سرایی فرا رسیده است. صدای پرندگان در ولایت ما به گوش می‌رسد. | 12 |
Flores apparuerunt in terra nostra, tempus putationis advenit: vox turturis audita est in terra nostra:
| درخت انجیر نوبر خود را داده و هوا از رایحهٔ تاکهای نوشکفته، عطرآگین گشته است. ای محبوبهٔ من، ای زیبای من، برخیز و بیا.» | 13 |
ficus protulit grossos suos: vineae florentes dederunt odorem suum. Surge, propera amica mea, speciosa mea, et veni:
| ای کبوتر من که در شکاف صخره‌ها و پشت سنگها پنهان هستی، بگذار صدای شیرین تو را بشنوم و صورت زیبایت را ببینم. | 14 |
columba mea in foraminibus petrae, in caverna maceriae, ostende mihi faciem tuam, sonet vox tua in auribus meis: vox enim tua dulcis, et facies tua decora.
| روباهان کوچک را که تاکستانها را خراب می‌کنند بگیرید، چون تاکستان ما شکوفه کرده است. | 15 |
Capite nobis vulpes parvulas, quae demoliuntur vineas: nam vinea nostra floruit.
| محبوبم از آن من است و من از آن محبوبم. او گلهٔ خود را در میان سوسنها می‌چراند. | 16 |
Dilectus meus mihi, et ego illi, qui pascitur inter lilia
| ای محبوب من، پیش از آنکه روز تمام شود و سایه‌ها بگریزند، نزد من بیا؛ همچون غزال و بچه آهو بر کوههای پرصخره، به سوی من بشتاب. | 17 |
donec aspiret dies, et inclinentur umbrae. Revertere: similis esto, dilecte mi, capreae, hinnuloque cervorum super montes Bethel.
