مزامیر 95
| بیایید خداوند را ستایش کنیم و در وصف صخرهٔ نجات خود، با شادی سرود بخوانیم! | 1 |
Kommt, laßt uns Jahwe zujubeln, laßt uns zujauchzen dem Felsen, der unser Heil.
| با شکرگزاری به حضور او بیاییم و با سرودهای شاد او را بپرستیم! | 2 |
Laßt uns mit Dank vor sein Angesicht kommen und mit Gesängen ihm zujauchzen.
| زیرا خداوند، خدای عظیمی است؛ او پادشاهی است که بر همهٔ خدایان فرمان می‌راند. | 3 |
Denn ein großer Gott ist Jahwe und ein großer König über alle Götter,
| اعماق زمین در دست خداوند است و بلندی و عظمت کوهها از آن او می‌باشد. | 4 |
er, in dessen Gewalt das Innerste der Erde, und dem die äußersten Höhen der Berge gehören.
| آبها و خشکی‌ها را خدا به وجود آورده و آنها به او تعلق دارند. | 5 |
Sein ist das Meer, denn er hat es geschaffen, und seine Hände haben das feste Land gebildet.
| بیایید در برابر خدا، سر فرود آوریم و او را عبادت کنیم. بیایید در حضور آفرینندهٔ خود زانو بزنیم. | 6 |
Kommt, laßt uns niederfallen und uns beugen, laßt uns knieen vor Jahwe, unserem Schöpfer.
| ما قوم او هستیم و او خدای ما، ما گلهٔ او هستیم و او شبان ما. امروز، اگر صدای او را می‌شنوید که می‌فرماید: | 7 |
Denn er ist unser Gott, und wir sind das Volk, das er weidet, und die Schafe, die er mit seiner Hand leitet. Möchtet ihr doch heute auf seine Stimme hören!
| «دل خود را سخت نکنید، همان کاری که نیاکان شما در صحرای مریبا و مَسّا کردند. | 8 |
Verhärtet euer Herz nicht, wie zu Meriba, wie am Tage von Massa in der Wüste,
| زیرا در آنجا، نیاکان شما، صبر مرا آزمایش و امتحان کردند، با اینکه کارهای مرا دیده بودند. | 9 |
wo mich eure Väter versuchten, mich prüften, obschon sie doch mein Thun gesehen!
| مدت چهل سال، از آنها بیزار بودم، و گفتم:”اینها قومی هستند که دلشان از من برگشته. آنها دیگر مرا اطاعت نمی‌کنند. | 10 |
Vierzig Jahre hatte ich Ekel an diesem Geschlecht; da sprach ich: “Sie sind ein Volk irrenden Herzens; denn sie wollen nichts von meinen Wegen wissen.
| پس در خشم خود سوگند خوردم که به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت.“» | 11 |
“Und so schwur ich in meinem Zorn: Sie sollen nicht zu meiner Ruhestatt gelangen!”
