مزامیر 95

1 بیایید خداوند را ستایش کنیم و در وصف صخرهٔ نجات خود، با شادی سرود بخوانیم!

Venez, chantons avec allégresse à l’Éternel! Poussons des cris de joie vers le rocher de notre salut.

2 با شکرگزاری به حضور او بیاییم و با سرودهای شاد او را بپرستیم!

Allons au-devant de lui avec des louanges, Faisons retentir des cantiques en son honneur!

3 زیرا خداوند، خدای عظیمی است؛ او پادشاهی است که بر همهٔ خدایان فرمان می‌راند.

Car l’Éternel est un grand Dieu, Il est un grand roi au-dessus de tous les dieux.

4 اعماق زمین در دست خداوند است و بلندی و عظمت کوهها از آن او می‌باشد.

Il tient dans sa main les profondeurs de la terre, Et les sommets des montagnes sont à lui.

5 آبها و خشکی‌ها را خدا به وجود آورده و آنها به او تعلق دارند.

La mer est à lui, c’est lui qui l’a faite; La terre aussi, ses mains l’ont formée.

6 بیایید در برابر خدا، سر فرود آوریم و او را عبادت کنیم. بیایید در حضور آفرینندهٔ خود زانو بزنیم.

Venez, prosternons-nous et humilions-nous, Fléchissons le genou devant l’Éternel, notre créateur!

7 ما قوم او هستیم و او خدای ما، ما گلهٔ او هستیم و او شبان ما. امروز، اگر صدای او را می‌شنوید که می‌فرماید:

Car il est notre Dieu, Et nous sommes le peuple de son pâturage, Le troupeau que sa main conduit… Oh! Si vous pouviez écouter aujourd’hui sa voix!

8 «دل خود را سخت نکنید، همان کاری که نیاکان شما در صحرای مریبا و مَسّا کردند.

N’endurcissez pas votre cœur, comme à Meriba, Comme à la journée de Massa, dans le désert,

9 زیرا در آنجا، نیاکان شما، صبر مرا آزمایش و امتحان کردند، با اینکه کارهای مرا دیده بودند.

Où vos pères me tentèrent, M’éprouvèrent, quoiqu’ils vissent mes œuvres.

10 مدت چهل سال، از آنها بیزار بودم، و گفتم:”اینها قومی هستند که دلشان از من برگشته. آنها دیگر مرا اطاعت نمی‌کنند.

Pendant quarante ans j’eus cette race en dégoût, Et je dis: C’est un peuple dont le cœur est égaré; Ils ne connaissent pas mes voies.

11 پس در خشم خود سوگند خوردم که به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت.“»

Aussi je jurai dans ma colère: Ils n’entreront pas dans mon repos!