مزامیر 95

1 بیایید خداوند را ستایش کنیم و در وصف صخرهٔ نجات خود، با شادی سرود بخوانیم!

Allons, glorifions le Seigneur par nos chants, acclamons le Rocher de notre salut!

2 با شکرگزاری به حضور او بیاییم و با سرودهای شاد او را بپرستیم!

Présentons-nous devant lui avec des actions de grâce, entonnons des hymnes en son honneur!

3 زیرا خداوند، خدای عظیمی است؛ او پادشاهی است که بر همهٔ خدایان فرمان می‌راند.

Car l’Eternel est un grand Dieu, un grand Roi, au-dessus de toutes les divinités.

4 اعماق زمین در دست خداوند است و بلندی و عظمت کوهها از آن او می‌باشد.

Il tient en ses mains les profonds abîmes de la terre! Les cimes altières des montagnes sont à lui.

5 آبها و خشکی‌ها را خدا به وجود آورده و آنها به او تعلق دارند.

A lui la mer: c’est lui qui l’a créée; et la terre ferme est l’œuvre de ses mains.

6 بیایید در برابر خدا، سر فرود آوریم و او را عبادت کنیم. بیایید در حضور آفرینندهٔ خود زانو بزنیم.

Venez! nous voulons nous prosterner, nous incliner, ployer les genoux devant l’Eternel, notre créateur.

7 ما قوم او هستیم و او خدای ما، ما گلهٔ او هستیم و او شبان ما. امروز، اگر صدای او را می‌شنوید که می‌فرماید:

Oui, il est notre Dieu, et nous sommes le peuple dont il est le pasteur, le troupeau que dirige sa main. Si seulement aujourd’hui encore vous écoutiez sa voix!

8 «دل خود را سخت نکنید، همان کاری که نیاکان شما در صحرای مریبا و مَسّا کردند.

"N’Endurcissez pas votre cœur comme à Meriba, comme au jour de Massa dans le désert,

9 زیرا در آنجا، نیاکان شما، صبر مرا آزمایش و امتحان کردند، با اینکه کارهای مرا دیده بودند.

où vos ancêtres m’ont tenté, mis à l’épreuve, quoiqu’ils eussent vu mes œuvres.

10 مدت چهل سال، از آنها بیزار بودم، و گفتم:”اینها قومی هستند که دلشان از من برگشته. آنها دیگر مرا اطاعت نمی‌کنند.

Pendant quarante ans j’étais écœuré de cette génération, et je disais: "C’Est un peuple au cœur égaré, qui ne veut pas connaître mes voies."

11 پس در خشم خود سوگند خوردم که به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت.“»

Aussi jurai-je, dans ma colère, qu’ils n’entreraient pas dans ma paisible résidence."