< مزامیر 88 >

برای رهبر سرایندگان: سرودی در مایۀ «مَحَلَت لِعَنوت». مزموری از پسران قورَح. قصیدۀ هیمانِ اِزراحی. ای خداوند، ای خدای نجات من، شب و روز در حضور تو گریه و زاری کرده‌ام. 1
Господе Боже, Спаситељу мој, дању вичем и ноћу пред Тобом.
دعای مرا بشنو و به ناله‌ام توجه فرما. 2
Нек изађе преда Те молитва моја, пригни ухо своје к јауку мом;
زندگی من پر از رنج و مصیبت است؛ جانم به لب رسیده است! (Sheol h7585) 3
Јер је душа моја пуна јада, и живот се мој примаче паклу. (Sheol h7585)
رمقی در من نمانده است؛ مانند مرده شده‌ام، 4
Изједначих се с онима који у гроб одлазе, постадох као човек без силе,
مانند کشته‌ای که به قبر سپرده شده، مانند مرده‌ای که دیگر به یاد نخواهی آورد و لطف خود را شامل حالش نخواهی فرمود. 5
Као међу мртве бачен, као убијени, који леже у гробу, којих се више не сећаш, и који су од руке Твоје далеко.
تو مرا به اعماق تاریکی انداخته‌ای 6
Метнуо си ме у јаму најдоњу, у таму, у бездану.
غضب تو بر من سنگینی می‌کند؛ طوفان خشم تو مرا در بر گرفته است. 7
Отежа ми гнев Твој, и свима валима својим удараш ме.
آشنایانم را از من دور کرده‌ای و آنها را از من بیزار ساخته‌ای. چنان گرفتار شده‌ام که نمی‌توانم برای خلاصی خود چاره‌ای بیندیشم. 8
Удаљио си од мене познанике моје, њима си ме омразио; затворен сам, и не могу изаћи.
چشمانم از شدت گریه ضعیف شده‌اند. ای خداوند، هر روز از تو درخواست کمک نموده و دست نیاز به سویت دراز می‌کنم تا بر من رحم کنی. 9
Око моје усахну од јада, вичем Те, Господе, сав дан, пружам к Теби руке своје.
وقتی بمیرم، دیگر معجزات و کمک تو برایم چه فایده خواهد داشت؟ آنگاه دیگر چگونه می‌توانم تو را ستایش کنم؟ 10
Еда ли ћеш на мртвима чинити чудеса? Или ће мртви устати и Тебе славити?
مگر آنانی که در قبر هستند می‌توانند از محبت و وفاداری تو سخن بگویند؟ 11
Еда ли ће се у гробу приповедати милост Твоја, и истина Твоја у труљењу?
آیا معجزهٔ تو در آن مکان تاریک دیده می‌شود؟ آیا می‌توان در عالم خاموشی از وفاداری و عدالت تو سخن گفت؟ 12
Еда ли ће у тами познати чудеса Твоја, и правду Твоју где се све заборавља?
خداوندا، نزد تو فریاد برمی‌آورم و کمک می‌طلبم. هر روز صبح به پیشگاه تو دعا می‌کنم. 13
Али ја, Господе, к Теби вичем, и јутром молитва моја срета Те.
چرا مرا ترک نموده و روی خود را از من برگردانیده‌ای؟ 14
Зашто, Господе, одбацујеш душу моју, и одвраћаш лице своје од мене?
از جوانی تاکنون، در رنج و خطر مرگ بوده‌ام و همیشه از جانب تو تنبیه شده‌ام. 15
Мучим се и издишем од удараца, подносим страхоте Твоје, без надања сам.
خشم شدید تو مرا پریشان کرده و از ترس تو ناتوان شده‌ام. 16
Гнев Твој стиже ме, страхоте Твоје раздиру ме.
خشم تو و ترس از تو تمام روز چون سیل از هر سو مرا احاطه می‌کند. 17
Оптечу ме сваки дан као вода, стежу ме одсвуда.
دوستان و عزیزانم را از من دور کرده‌ای؛ تاریکی تنها مونس من است. 18
Удаљио си од мене друга и пријатеља; познаници моји сакрили су се у мрак.

< مزامیر 88 >