مزامیر 80

1 برای رهبر سرایندگان: در مایۀ «سوسنهای عهد». مزمور آساف. ای شبان اسرائیل، به صدای ما گوش فرا ده! ای که قبیلهٔ یوسف را مانند گلهٔ گوسفند رهبری می‌کنی، جلال و شکوه خود را بنمایان! ای خدایی که بر فراز کروبیان جلوس فرموده‌ای،

To the chief Musician upon Shoshannim Eduth, A Psalm of Asaph. Give ear, O Shepherd of Israel, thou that leadest Joseph like a flock; thou that dwellest [between] the cherubim, shine forth.

2 قدرت خود را بر قبایل افرایم، بنیامین و منسی آشکار ساز! بیا و ما را نجات ده!

Before Ephraim and Benjamin and Manasseh stir up thy strength, and come [and] save us.

3 ای خدا، ما را به سوی خود بازآور و به ما توجه فرما تا نجات یابیم.

Turn us again, O God, and cause thy face to shine; and we shall be saved.

4 ای خداوند، خدای لشکرهای آسمان، تا به کی بر قوم خود خشمگین خواهی بود و دعاهای آنها را اجابت نخواهی کرد؟

O LORD God of hosts, how long wilt thou be angry against the prayer of thy people?

5 تو به ما غصه داده‌ای تا به جای نان بخوریم و کاسه‌ای پر از اشک تا به جای آب بنوشیم!

Thou feedest them with the bread of tears; and givest them tears to drink in great measure.

6 سرزمین ما را به میدان جنگ قومها تبدیل کرده‌ای و ما را مورد تمسخر دشمنان ساخته‌ای.

Thou makest us a strife to our neighbors: and our enemies laugh among themselves.

7 ای خدای لشکرهای آسمان، ما را به سوی خود بازآور! بر ما نظر لطف بیفکن تا نجات یابیم.

Turn us again, O God of hosts, and cause thy face to shine; and we shall be saved.

8 ما را همچون یک درخت مو از مصر بیرون آوردی و در سرزمین کنعان نشاندی و تمام قومهای بت‌پرست را از آنجا بیرون راندی.

Thou hast brought a vine out of Egypt: thou hast cast out the heathen, and planted it.

9 اطراف ما را از بیگانگان پاک کردی و ما ریشه دوانیده، سرزمین موعود را پر ساختیم.

Thou preparedst [room] before it, and didst cause it to take deep root, and it filled the land.

10 سایهٔ ما تمام کوهها را پوشاند و شاخه‌های ما درختان سرو را فرا گرفت.

The hills were covered with the shade of it, and its boughs [were like] the goodly cedars.

11 تمام سرزمین موعود را تا به دریای بزرگ و رود فرات در برگرفتیم.

She sent out her boughs to the sea, and her branches to the river.

12 اما اکنون دیوارهای ما را فرو ریخته‌ای؛ هر رهگذری دستش را دراز می‌کند و خوشه‌ای می‌کند! چرا، ای خدا، چرا؟

Why hast thou [then] broke down her hedges, so that all they who pass by the way do pluck her?

13 گرازهای جنگل، ما را پایمال می‌کنند و حیوانات وحشی، ما را می‌خورند.

The boar from the wood doth waste it, and the wild beast of the field doth devour it.

14 ای خدای لشکرهای آسمان، روی خود را به سوی ما بازگردان و از آسمان بر این درخت مو نظر کن و آن را نجات ده!

Return, we beseech thee, O God of hosts: look down from heaven, and behold, and visit this vine;

15 از این نهالی که با دست خود آن را نشانده‌ای، و از فرزندی که بزرگش کرده‌ای، محافظت فرما،

And the vineyard which thy right hand planted, and the branch [that] thou madest strong for thyself.

16 زیرا دشمنان آن را مانند هیزم می‌سوزانند. خدایا، بر دشمنان غضب فرما و آنها را نابود کن.

[It is] burnt with fire, [it is] cut down: they perish at the rebuke of thy countenance.

17 از قومی که برای خود برگزیده و چنین قوی ساخته‌ای، حمایت کن!

Let thy hand be upon the man of thy right hand, upon the son of man [whom] thou madest strong for thyself.

18 ما دیگر از تو روی گردان نخواهیم شد. ما را زنده نگاه دار تا نام تو را ستایش کنیم.

So will we not go back from thee: revive us, and we will call upon thy name.

19 ای خداوند، خدای لشکرهای آسمان، ما را به سوی خود بازآور و به ما توجه فرما تا نجات یابیم.

Turn us again, O LORD God of hosts, cause thy face to shine; and we shall be saved.