مزامیر 80

1 برای رهبر سرایندگان: در مایۀ «سوسنهای عهد». مزمور آساف. ای شبان اسرائیل، به صدای ما گوش فرا ده! ای که قبیلهٔ یوسف را مانند گلهٔ گوسفند رهبری می‌کنی، جلال و شکوه خود را بنمایان! ای خدایی که بر فراز کروبیان جلوس فرموده‌ای،

“For the leader of the music. Upon the Shushan-Eduth. A psalm of Asaph.” Give ear, O Shepherd of Israel! Thou who leadest Joseph like a flock, Thou who sittest between the cherubs, shine forth!

2 قدرت خود را بر قبایل افرایم، بنیامین و منسی آشکار ساز! بیا و ما را نجات ده!

Before Ephraim and Benjamin and Manasseh, stir up thy strength, And come and save us!

3 ای خدا، ما را به سوی خود بازآور و به ما توجه فرما تا نجات یابیم.

Bring us back, O God! And cause thy face to shine, that we may be saved!

4 ای خداوند، خدای لشکرهای آسمان، تا به کی بر قوم خود خشمگین خواهی بود و دعاهای آنها را اجابت نخواهی کرد؟

O LORD, God of hosts! How long wilt thou be angry against the prayer of thy people?

5 تو به ما غصه داده‌ای تا به جای نان بخوریم و کاسه‌ای پر از اشک تا به جای آب بنوشیم!

For thou causest them to eat the bread of tears, And givest them tears to drink, in full measure.

6 سرزمین ما را به میدان جنگ قومها تبدیل کرده‌ای و ما را مورد تمسخر دشمنان ساخته‌ای.

Thou hast made us the object of strife to our neighbors, And our enemies hold us in derision.

7 ای خدای لشکرهای آسمان، ما را به سوی خود بازآور! بر ما نظر لطف بیفکن تا نجات یابیم.

Bring us back, O God of hosts! And cause thy face to shine that we may be saved!

8 ما را همچون یک درخت مو از مصر بیرون آوردی و در سرزمین کنعان نشاندی و تمام قومهای بت‌پرست را از آنجا بیرون راندی.

Thou didst bring a vine out of Egypt; Thou didst expel the nations, and plant it.

9 اطراف ما را از بیگانگان پاک کردی و ما ریشه دوانیده، سرزمین موعود را پر ساختیم.

Thou didst prepare a place for it; It spread its roots, and filled the land.

10 سایهٔ ما تمام کوهها را پوشاند و شاخه‌های ما درختان سرو را فرا گرفت.

The mountains were covered with its shade, And its branches were like the cedars of God.

11 تمام سرزمین موعود را تا به دریای بزرگ و رود فرات در برگرفتیم.

It sent out its boughs to the sea, And its branches to the river.

12 اما اکنون دیوارهای ما را فرو ریخته‌ای؛ هر رهگذری دستش را دراز می‌کند و خوشه‌ای می‌کند! چرا، ای خدا، چرا؟

Why hast thou now broken down its hedges, So that all who pass by do pluck from it?

13 گرازهای جنگل، ما را پایمال می‌کنند و حیوانات وحشی، ما را می‌خورند.

The boar from the wood doth waste it, And the wild beast of the forest doth devour it.

14 ای خدای لشکرهای آسمان، روی خود را به سوی ما بازگردان و از آسمان بر این درخت مو نظر کن و آن را نجات ده!

O God of hosts! return, we beseech thee, Look down from heaven, and behold, And have regard to this vine!

15 از این نهالی که با دست خود آن را نشانده‌ای، و از فرزندی که بزرگش کرده‌ای، محافظت فرما،

Protect what thy right hand planted; The branch which thou madest strong for thyself!

16 زیرا دشمنان آن را مانند هیزم می‌سوزانند. خدایا، بر دشمنان غضب فرما و آنها را نابود کن.

It is burnt with fire; it is cut down; Under thy rebuke they perish.

17 از قومی که برای خود برگزیده و چنین قوی ساخته‌ای، حمایت کن!

May thy hand be over the man of thy right hand, The man whom thou madest strong for thyself!

18 ما دیگر از تو روی گردان نخواهیم شد. ما را زنده نگاه دار تا نام تو را ستایش کنیم.

So will we no more turn back from thee: Revive us, and upon thy name alone will we call!

19 ای خداوند، خدای لشکرهای آسمان، ما را به سوی خود بازآور و به ما توجه فرما تا نجات یابیم.

Bring us back, O LORD, God of hosts! And cause thy face to shine, that we may he saved!