مزامیر 74

1 قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟

Зашто се, Боже, срдиш на нас дуго; дими се гнев Твој на овце паше Твоје?

2 قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور.

Опомени се сабора свог, који си стекао од старине, искупио себи у наследну државу, горе Сиона, на којој си се населио.

3 بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است!

Подигни стопе своје на старе развалине: све је разрушио непријатељ у светињи.

4 دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند.

Ричу непријатељи Твоји на месту сабора Твојих, своје обичаје постављају место наших обичаја.

5 مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند،

Видиш, они су као онај који подиже секиру на сплетене гране у дрвета.

6 تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند

Све у њему што је резано разбише секирама и брадвама.

7 و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند.

Огњем сажегоше светињу Твоју; на земљу обаливши оскврнише стан имена Твог.

8 عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند.

Рекоше у срцу свом: Потримо их сасвим. Попалише сва места сабора Божијих на земљи.

9 هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد.

Обичаја својих не видимо, нема више пророка, и нема у нас ко би знао докле ће то трајати.

10 ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟

Докле ће се, Боже, ругати насилник? Хоће ли довека противник пркосити имену Твом?

11 چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن.

Зашто устављаш руку своју и десницу своју? Пружи из недара својих, и истреби их.

12 ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

Боже, царе мој, који од старине твориш спасење посред земље!

13 تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی.

Ти си силом својом раскинуо море, и сатро главе воденим наказама.

14 سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.

Ти си размрскао главу крокодилу, дао га онима који живе у пустињи да га једу.

15 چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند.

Ти си отворио изворе и потоке, Ти си исушио реке које не пресишу.

16 شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای.

Твој је дан и Твоја је ноћ, Ти си поставио звезде и сунце.

17 تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای.

Ти си утврдио све крајеве земаљске, лето и зиму Ти си уредио.

18 ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند.

Опомени се тога, непријатељ се руга Господу, и народ безумни не мари за име Твоје.

19 قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار!

Не дај зверима душу грлице своје, немој заборавити стадо страдалаца својих засвагда.

20 گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر.

Погледај на завет; јер су све пећине земаљске пуне станова безакоња.

21 نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند.

Невољник нек се не врати срамотан, ништи и убоги нека хвале име Твоје.

22 ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند.

Устани, Боже, брани ствар своју, опомени се како Ти се безумник руга сваки дан!

23 فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر.

Не заборави обести непријатеља својих, вике, коју једнако дижу противници Твоји!