مزامیر 74

1 قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟

En læresalme av Asaf. Hvorfor, Gud, har du forkastet oss for evig tid? Hvorfor ryker din vrede mot den hjord du før?

2 قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور.

Kom i hu din menighet, som du vant din i fordums tid, som du gjenløste til å være din arvs stamme, Sions berg, hvor du tok bolig!

3 بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است!

Opløft dine trin til de evige grushoper! Alt har fienden fordervet i helligdommen.

4 دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند.

Dine motstandere har brølt midt i ditt forsamlingshus; de har satt sine egne tegn op til tegn.

5 مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند،

Det var et syn som når økser løftes i tykke skogen.

6 تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند

Og nu, alt det som fantes av billedverk, det slo de sønder med øks og hammer.

7 و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند.

De har satt ild på din helligdom; like til grunnen har de vanhelliget ditt navns bolig.

8 عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند.

De har sagt i sitt hjerte: Vi vil ødelegge dem alle tilsammen! De har opbrent alle Guds forsamlingshus i landet.

9 هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد.

Våre egne tegn ser vi ikke; det er ikke nogen profet mere, ikke nogen hos oss som vet hvor lenge det skal vare.

10 ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟

Hvor lenge, Gud, skal motstanderen håne, fienden forakte ditt navn evindelig?

11 چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن.

Hvorfor drar du din hånd, din høire hånd tilbake? Ta den ut av din barm og ødelegg!

12 ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

Gud er dog min konge fra fordums tid, han som skaper frelse på den vide jord.

13 تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی.

Du er den som skilte havet med din styrke, knuste dragenes hoder på vannene.

14 سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.

Du sønderslo Leviatans hoder, du gav den til føde for ørkenens folk.

15 چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند.

Du lot kilde og bekk bryte frem, du uttørket evige strømmer.

16 شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای.

Dig hører dagen til, dig også natten; du har skapt himmellysene og solen.

17 تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای.

Du har fastsatt alle jordens grenser; sommer og vinter - du har dannet dem.

18 ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند.

Kom dette i hu: Fienden har hånet Herren, og et dårlig folk har foraktet ditt navn!

19 قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار!

Overgi ikke din turteldue til den mordlystne skare, glem ikke dine elendiges skare evindelig!

20 گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر.

Se til pakten! For landets mørke steder er fulle av volds boliger.

21 نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند.

La ikke den undertrykte vende tilbake med skam, la den elendige og fattige love ditt navn!

22 ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند.

Reis dig, Gud, før din sak, kom i hu at du blir hånet av dåren hele dagen!

23 فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر.

Glem ikke dine fienders røst, dine motstanderes bulder, som stiger op all tid!