مزامیر 74
| قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟ | 1 |
O Dio, perché ci respingi per sempre, perché divampa la tua ira contro il gregge del tuo pascolo? Maskil. Di Asaf.
| قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور. | 2 |
Ricordati del popolo che ti sei acquistato nei tempi antichi. Hai riscattato la tribù che è tuo possesso, il monte Sion, dove hai preso dimora.
| بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است! | 3 |
Volgi i tuoi passi a queste rovine eterne: il nemico ha devastato tutto nel tuo santuario.
| دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند. | 4 |
Ruggirono i tuoi avversari nel tuo tempio, issarono i loro vessilli come insegna.
| مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند، | 5 |
Come chi vibra in alto la scure nel folto di una selva,
| تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند | 6 |
con l'ascia e con la scure frantumavano le sue porte.
| و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند. | 7 |
Hanno dato alle fiamme il tuo santuario, hanno profanato e demolito la dimora del tuo nome;
| عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند. | 8 |
pensavano: «Distruggiamoli tutti»; hanno bruciato tutti i santuari di Dio nel paese.
| هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد. | 9 |
Non vediamo più le nostre insegne, non ci sono più profeti e tra di noi nessuno sa fino a quando...
| ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟ | 10 |
Fino a quando, o Dio, insulterà l'avversario, il nemico continuerà a disprezzare il tuo nome?
| چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن. | 11 |
Perché ritiri la tua mano e trattieni in seno la destra?
| ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای. | 12 |
Eppure Dio è nostro re dai tempi antichi, ha operato la salvezza nella nostra terra.
| تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی. | 13 |
Tu con potenza hai diviso il mare, hai schiacciato la testa dei draghi sulle acque.
| سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی. | 14 |
Al Leviatàn hai spezzato la testa, lo hai dato in pasto ai mostri marini.
| چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند. | 15 |
Fonti e torrenti tu hai fatto scaturire, hai inaridito fiumi perenni.
| شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای. | 16 |
Tuo è il giorno e tua è la notte, la luna e il sole tu li hai creati.
| تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای. | 17 |
Tu hai fissato i confini della terra, l'estate e l'inverno tu li hai ordinati.
| ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند. | 18 |
Ricorda: il nemico ha insultato Dio, un popolo stolto ha disprezzato il tuo nome.
| قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار! | 19 |
Non abbandonare alle fiere la vita di chi ti loda, non dimenticare mai la vita dei tuoi poveri.
| گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر. | 20 |
Sii fedele alla tua alleanza; gli angoli della terra sono covi di violenza.
| نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند. | 21 |
L'umile non torni confuso, l'afflitto e il povero lodino il tuo nome.
| ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند. | 22 |
Sorgi, Dio, difendi la tua causa, ricorda che lo stolto ti insulta tutto il giorno.
| فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر. | 23 |
Non dimenticare lo strepito dei tuoi nemici; il tumulto dei tuoi avversari cresce senza fine.
