مزامیر 74

1 قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟

Maskil na Asaf. Me ya sa ka ƙi mu har abada, ya Allah? Me ya sa fushinka yake a kan tumakin kiwonka?

2 قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور.

Ka tuna da mutanen da ka saya tun da daɗewa, kabilar gādonka, wadda ka fansa, Dutsen Sihiyona, inda ka zauna.

3 بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است!

Ka juye sawunka wajen waɗannan madawwamin kufai, dukan wannan hallakar da abokin gāba ya yi wa wuri mai tsarki.

4 دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند.

Maƙiyanka sun yi ruri a inda ka sadu da mu; suka kakkafa tutotinsu a matsayin alamu.

5 مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند،

Sun yi kamar mutane masu wāshin gatura don yanka itatuwa a kurmi.

6 تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند

Sun ragargaje dukan sassaƙar katako da gatura da kuma gudumarsu.

7 و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند.

Suka ƙone wurinka mai tsarki ƙurmus; suka ƙazantar da mazaunin Sunanka.

8 عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند.

Suna cewa a zukatansu, “Za mu murƙushe su sarai!” Suka ƙone ko’ina aka yi wa Allah sujada a ƙasar.

9 هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد.

Ba a ba mu wata alama mai banmamaki ba; ba sauran annabawan da suka ragu, kuma babu waninmu da ya sani har yaushe wannan zai ci gaba.

10 ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟

Har yaushe abokan gāba za su yi mana ba’a, ya Allah? Maƙiya za su ci gaba da ɓata sunanka har abada ne?

11 چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن.

Me ya sa ka janye hannunka, hannunka na dama? Ka fid da shi daga rigarka ka hallaka su!

12 ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

Amma kai, ya Allah, kai ne sarki tun da daɗewa; ka kawo ceto a kan duniya.

13 تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی.

Kai ne ka raba teku ta wurin ikonka; ka farfashe kawunan dodo a cikin ruwaye.

14 سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.

Kai ne ka murƙushe kawunan dodon ruwa ka kuma ba da shi yă zama abinci ga halittun hamada.

15 چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند.

Kai ne ka bubbuɗe maɓulɓulai da rafuffuka; ka busar da koguna masu ruwa.

16 شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای.

Yini naka ne, dare kuma naka ne; ka kafa rana da wata.

17 تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای.

Kai ne ka kafa dukan iyakokin duniya; ka yi rani da damina.

18 ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند.

Ka tuna da yadda abokin gāba ya yi maka ba’a, ya Ubangiji, yadda wawaye suka ɓata sunanka.

19 قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار!

Kada ka ba da ran kurciyarka ga namun jeji; kada ka manta har abada da rayukan mutanenka masu shan azaba.

20 گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر.

Ka kula da alkawarinka, domin akwai tashin hankali a kowane lungu mai duhu na ƙasar.

21 نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند.

Kada ka bar waɗanda ake danniya su sha kunya; bari matalauta da mabukata su yabe sunanka.

22 ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند.

Ka tashi, ya Allah, ka kāre muradinka; ka tuna yadda wawaye suka yi maka ba’a dukan yini.

23 فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر.

Kada ka ƙyale surutan ban haushi na maƙiyanka, ihun abokan gābanka, waɗanda suke ci gaba da yi.