مزامیر 74

1 قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟

An Instruction of Asaph. Why, O God, hast Thou cast off for ever? Thine anger smoketh against the flock of Thy pasture.

2 قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور.

Remember Thy company. Thou didst purchase of old, Thou didst redeem the rod of Thy inheritance, This mount Zion — Thou didst dwell in it.

3 بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است!

Lift up Thy steps to the perpetual desolations, Everything the enemy did wickedly in the sanctuary.

4 دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند.

Roared have thine adversaries, In the midst of Thy meeting-places, They have set their ensigns as ensigns.

5 مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند،

He is known as one bringing in on high Against a thicket of wood — axes.

6 تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند

And now, its carvings together With axe and hatchet they break down,

7 و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند.

They have sent into fire Thy sanctuary, to the earth they polluted the tabernacle of Thy name,

8 عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند.

They said in their hearts, 'Let us oppress them together,' They did burn all the meeting-places of God in the land.

9 هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد.

Our ensigns we have not seen, There is no more a prophet, Nor with us is one knowing how long.

10 ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟

Till when, O God, doth an adversary reproach? Doth an enemy despise thy name for ever?

11 چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن.

Why dost Thou turn back Thy hand, Even Thy right hand? From the midst of Thy bosom remove [it].

12 ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

And God [is] my king of old, Working salvation in the midst of the earth.

13 تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی.

Thou hast broken by Thy strength a sea -[monster], Thou hast shivered Heads of dragons by the waters,

14 سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.

Thou hast broken the heads of leviathan, Thou makest him food, For the people of the dry places.

15 چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند.

Thou hast cleaved a fountain and a stream, Thou hast dried up perennial flowings.

16 شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای.

Thine [is] the day, also Thine [is] the night, Thou hast prepared a light giver — the sun.

17 تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای.

Thou hast set up all the borders of earth, Summer and winter Thou hast formed them.

18 ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند.

Remember this — an enemy reproached Jehovah, And a foolish people have despised Thy name.

19 قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار!

Give not up to a company, The soul of Thy turtle-dove, The company of Thy poor ones forget not for ever.

20 گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر.

Look attentively to the covenant, For the dark places of earth, Have been full of habitations of violence.

21 نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند.

Let not the oppressed turn back ashamed, Let the poor and needy praise Thy name,

22 ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند.

Arise, O God, plead Thy plea, Remember Thy reproach from a fool all the day.

23 فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر.

Forget not the voice of Thine adversaries, The noise of Thy withstanders is going up continually!