مزامیر 74

1 قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟

Maschil of Asaph. O God, why hast thou cast [us] off for ever? why doth thine anger smoke against the sheep of thy pasture?

2 قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور.

Remember thy congregation, which thou hast purchased of old, which thou hast redeemed to be the tribe of thine inheritance; [and] mount Zion, wherein thou hast dwelt.

3 بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است!

Lift up thy feet unto the perpetual ruins, all the evil that the enemy hath done in the sanctuary.

4 دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند.

Thine adversaries have roared in the midst of thine assembly; they have set up their ensigns for signs.

5 مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند،

They seemed as men that lifted up axes upon a thicket of trees.

6 تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند

And now all the carved work thereof together they break down with hatchet and hammers.

7 و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند.

They have set thy sanctuary on fire; they have profaned the dwelling place of thy name even to the ground.

8 عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند.

They said in their heart, Let us make havoc of them altogether: they have burned up all the synagogues of God in the land.

9 هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد.

We see not our signs: there is no more any prophet; neither is there among us any that knoweth how long.

10 ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟

How long, O God, shall the adversary reproach? shall the enemy blaspheme thy name for ever?

11 چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن.

Why drawest thou back thy hand, even thy right hand? [pluck it] out of thy bosom [and] consume [them].

12 ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

Yet God is my King of old, working salvation in the midst of the earth.

13 تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی.

Thou didst divide the sea by thy strength: thou brakest the heads of the dragons in the waters.

14 سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.

Thou brakest the heads of leviathan in pieces, thou gavest him to be meat to the people inhabiting the wilderness.

15 چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند.

Thou didst cleave fountain and flood: thou driedst up mighty rivers.

16 شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای.

The day is thine, the night also is thine: thou hast prepared the light and the sun.

17 تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای.

Thou hast set all the borders of the earth: thou hast made summer and winter.

18 ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند.

Remember this, that the enemy hath reproached, O LORD, and that foolish people have blasphemed thy name.

19 قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار!

O deliver not the soul of thy turtle-dove unto the wild beast: forget not the life of thy poor for ever.

20 گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر.

Have respect unto the covenant: for the dark places of the earth are full of the habitations of violence.

21 نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند.

O let not the oppressed return ashamed: let the poor and needy praise thy name.

22 ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند.

Arise, O God, plead thine own cause: remember how the foolish man reproacheth thee all the day.

23 فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر.

Forget not the voice of thine adversaries: the tumult of those that rise up against thee ascendeth continually.