مزامیر 74

1 قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟

AN INSTRUCTION OF ASAPH. Why, O God, have You cast off forever? Your anger smokes against the flock of Your pasture.

2 قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور.

Remember Your congregation [That] You purchased of old, You redeemed the rod of Your inheritance, This Mount Zion—You dwelt in it.

3 بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است!

Lift up Your steps to the continuous desolations, Everything the enemy did wickedly in the sanctuary.

4 دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند.

Your adversaries have roared, In the midst of Your meeting-places, They have set their ensigns as ensigns.

5 مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند،

He is known as one bringing in on high Against a thicket of wood—axes.

6 تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند

And now they break down its engravings, Together, with axe and hatchet,

7 و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند.

They have sent Your sanctuary into fire, They defiled the Dwelling Place of Your Name to the earth,

8 عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند.

They said in their hearts, “Let us oppress them together,” They burned all the meeting-places of God in the land.

9 هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد.

We have not seen our ensigns, There is no longer a prophet, Nor with us is one knowing how long.

10 ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟

Until when, O God, does an adversary reproach? Does an enemy despise Your Name forever?

11 چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن.

Why do You turn back Your hand, Even Your right hand? Remove [it] from the midst of Your bosom.

12 ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

And God [is] my king of old, Working salvation in the midst of the earth.

13 تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی.

You have divided [the] sea by Your strength, You have shattered heads of dragons by the waters,

14 سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.

You have broken the heads of leviathan, You make him food for the people of desert-dwellers.

15 چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند.

You have cleaved a fountain and a stream, You have dried up perennial flowings.

16 شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای.

The day [is] Yours, The night [is] also Yours, You have prepared a light-giver—the sun.

17 تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای.

You have set up all the borders of earth, Summer and winter—You have formed them.

18 ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند.

Remember this—an enemy reproached YHWH, And a foolish people have despised Your Name.

19 قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار!

Do not give up to a [wild] creature, The soul of Your turtle-dove, Do not forget the life of Your poor ones forever.

20 گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر.

Look attentively to the covenant, For the dark places of earth, Have been full of habitations of violence.

21 نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند.

Do not let the oppressed turn back ashamed, Let the poor and needy praise Your Name,

22 ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند.

Arise, O God, plead Your plea, Remember Your reproach from a fool all the day.

23 فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر.

Do not forget the voice of Your adversaries, The noise of Your withstanders is going up continually!